Nico Faaij richt zijn hoofd op. Voor de derde keer vandaag doemt de kale top van de Mont Ventoux met het karakteristieke weerstation voor hem op. Eerder op de dag was hij vanuit Malaucène al de ‘reus van de Provence’ opgefietst. En daarna vanuit Sault. Nu nog een steil laatste stukje en dan zit ook de klim vanuit Bédoin er op.
Nico Faaij heeft het zwaar. Het zweet gutst van zijn voorhoofd. De Ventoux is berucht om de straffe wind die er waait maar hij voelt tijdens het fietsen geen enkel verkoelend briesje langs zijn lijf stromen. Terwijl het achterwiel van de witte Giant racefiets nog langzaam rond draait, staat het voorwiel helemaal stil. Maar goed ook want anders zou Nico zó door de openstaande balkondeuren naar beneden de straat op knallen.
Acht jaar geleden had Nico Faaij slechts durven dromen dat hij vandaag de Mont Ventoux op zou fietsen. ‘Out of the blue’ kreeg hij van de doctoren te horen dat hij een tumor in zijn hersenen had. Een heftige diagnose want een hersentumor is een agressieve vorm van kanker en de kans op genezing eigenlijk nihil. Op zoek naar meer informatie kwamen Nico en zijn vrouw Klaske erachter dat de bekende kankerbestrijdingsorganisaties maar bar weinig onderzoek naar hersentumoren financierden. Dat moest anders; Nico en Klaske richten de stichting STOPhersentumoren op. Twee maanden na Nico’s diagnose.
Nico Faaij denkt aan de paar honderd landgenoten die -net als hem nu- 11 september jongstleden de Mont Ventoux op gingen om geld in te zamelen voor zijn stichting. Een enkeling deed dat lopend of steppend, maar de meesten namen de fiets naar de top van ‘de kale berg’. Sommigen gingen één keer omhoog, anderen twee keer, maar het ultieme doel was natuurlijk om drie keer naar de 1912 meter hoge top te gaan. Het evenement heet niet voor niks de Ventoux3.
Natuurlijk had Nico Faaij best bij de Ventoux3 willen zijn. Maar Klaske ging al en er moest wel iemand thuis blijven voor hun twee dochters. Ach, zo heel erg vindt ie het ook weer niet. Al die drukte, veel te vermoeiend. Iedereen wil natuurlijk een praatje met hem maken. Dat is logisch want ze kennen hem allemaal als mede-oprichter van STOPhersentumoren. Bovendien had hij op zijn tandem de Mont Ventoux omhoog moeten fietsen en wie zou er dan mee voorop willen? Met al die haarspeldbochten moet zo’n kapitein niet alleen goed kunnen sturen maar ook krachtig kunnen remmen, want daar heeft Nico niet altijd zin in. Nee, hij is blij dat hij thuis is gebleven. Maar zijn gedachten zijn wel bij de Ventoux. Sterker nog, hij ziet hem zo liggen op het computer scherm dat voor hem staat.
Acht jaar geleden had Nico Faaij slechts durven dromen dat hij vandaag de Mont Ventoux op zou fietsen.
Op de fiets is Nico Faaij wat ze noemen een geblokte renner. Een stoemper, een coureur die op de macht rijdt. Type Abdoesjaparov voor de oudere generatie en Greipel voor de jongeren onder ons. Na zijn diagnose bleef fietsen de ideale uitlaatklep voor Nico. Lange tijd kon hij nog zijn kilometers over de Hollandse wegen maken maar na de operatie twee jaar geleden werd het gewoon te gevaarlijk. Als er een auto van links aankomt weet hij wel wat ie moet doen. En ook wel als er eentje van rechts komt. Maar o wee als er tegelijkertijd én een auto van links én van rechts voor hem opdoemen, dan weet hij het even niet meer. Bovendien wil Nico tegenwoordig ook nog wel eens verdwalen. Dan gaat hij een stukje wandelen in het dorp en is ie zomaar plotseling de weg kwijt. Vroeger bracht de hond hem dan thuis maar sinds die dood is belt ie Klaske op. Die vertelt hem dan hoe hij thuis moet komen.
Nico Faaij wil zijn steentje bijdragen aan de Ventoux3. Dus gaat hij vandaag drie keer de Mont Ventoux op. En dat niet alleen, hij fietste vooraf al helemaal vanaf zijn woonplaats Driebergen naar de kale berg. Duizend kilometer in zo’n 15 etappes. ’s Avonds na het eten trok hij zijn wielerkloffie aan en ging naar de rommelkamer op de eerste verdieping waar zijn fiets staat. Stekker van de Tacx in het stopcontact, computer aan, route aanklikken, en trappen maar. Hij reed door Lommel, Huy en Verdun, en vond het vooral leuk om op plekken te komen die hij nog kende van vroeger. Hij trapte lekker door als het stoplicht op rood stond. Af en toe lag er nog sneeuw op de weg, dan had Google Streetview de beelden nog niet geüpdatet. Maar sneeuw of geen sneeuw op de route, Nico had het vooral warm tijdens zijn tocht naar de Provence. Hij zette de balkondeuren wijd open en hoopte dat de wind een beetje naar binnen waaide. De buurvrouw die de hond uitliet zag hem op zijn fiets zitten en zwaaide. Nico zwaaide vrolijk terug.
Op 24 augustus vertrok Nico Faaij vanuit Driebergen, op 9 september kwam ie aan in Vaison-la-Romaine. Vooral de klimmetjes in de Ardennen vielen hem zwaar. Dan moest ie op de pedalen staan en ging de Tacx, ondanks de gewichten die hem op de grond moesten houden, schudden en bewegen. Op zo’n moment hoorden Klaske en zijn dochters een boel kabaal op de eerste verdieping. Gelukkig volgde even later altijd weer het vertrouwde zoemende geluid van een geoliede Tacx machine door huize Faaij: de afdaling was ingezet.
Vier keer moest Nico Faaij voortijdig van zijn fiets af tijdens de tocht. Had ie een lekke band, op de Tacx. Maar nu is hij bezig met zijn laatste meters naar de top van de Mont Ventoux. Hij zwaait naar de buurvrouw die de hond uitlaat. Elke week sterven er 28 mensen aan een hersentumor in Nederland. Ook hij kent er genoeg die na hem de diagnose hebben gekregen en er nu niet meer zijn. Nico Faaij beseft zich dat hij geluk heeft gehad.
Deze blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Hetiskoers.
Jurgen van Teeffelen (1968, Hilvarenbeek) is freelance journalist. Hij werd besmet met het wielervirus toen hij als 8-jarige op vakantie in Frankrijk de Tourkaravaan voorbij zag komen. Was vooral ook onder de indruk van de grote Michelinman. (Lees verder bij Hetiskoers)
