Je hebt keihard getraind, jij en je fiets zijn in puike conditie. Laat maar komen, die berg!
En dan... op D-Day... staat er een snoeiharde wind: de mistral. Alsof de beklimming zelf al niet zwaar genoeg is! De mistral kan de pret goed bederven.
Dat overkwam mij vorig jaar, toen ik ik op 1 juni in het kader van het 25-jarig bestaan van de Club des Cinglés du Mont Ventoux de berg zou beklimmen. Of dit wel verantwoord was, had ik de Président-fondateur van de vermaarde Club bij de start nog gevraagd. "C'est pas dangereux", had monsieur Pic geantwoord en ook het handjevol meeklimmende genodigden maakte geen bezwaar.
Tot Chalet Reynard was het inderdaad goed te doen; het bos biedt daar voldoende beschutting. Maar bij "het chalet" begint het karakteristieke maanlandschap, waar alle beschutting afwezig is. Je waant je op de maan, maar op de maan waait het niet; hier kan je van je fiets en van de weg geblazen worden.
Nadat o.a. de 75-jarige(!) Christian Pic (1936-2022) bij Chalet Reynard was afgestapt ging een heel klein groepje verder, de harde mistral trotserend. We wilden immers het feestje van de Président niet bederven...
Ik heb de mistral vaker meegemaakt, maar nog nooit zo heftig als toen. Als ik niet had gemoeten zou ik ook niet aan de beklimming zijn begonnen. Ik wacht dan een paar dagen tot de rust is weergekeerd. Een ongevalswagen aan de linkerkant van de weg, langs de afgrond... ook dát nog! Er zal toch niet iemand van de weg zijn geblazen?
Nog vóór het Simpson monument krijg ik toch een oplawaai! Ik sta onmiddellijk stil en kan gelukkig razendsnel de schoenen uit de pedalen los klikken. Ik val net niet, maar ik kan me nauwelijks staande houden. Mijn lichte carbon fiets wappert als een vlag in mijn handen, terwijl ik hem krampachtig vasthoud. Ik wil het filmen met mijn iPhone, maar dat is in deze orkaan onmogelijk.
Een filmpje op Youtube van een vergelijkbare situatie
Mijn mede-fietsers, die al vooruit zijn gegaan, komen voorzichtig lopend met de fiets stevig vastgeklemd in hun handen naar beneden: "Ga terug!", roepen ze. Ja, geen haar op m'n hoofd die denkt aan verder gaan. Ik zie meer fietsers in de problemen; het zijn deelnemers aan de cyclosportive La Ventoux - Beaumes de Venise. Ze hebben de berg vanaf Malaucène beklommen en worden nu verrast door de mistral. Sommigen hebben hun fiets neergelegd en zijn er boven op gaan zitten om te voorkomen dat hij weg waait.
Monsieur Pic en de overige niet-fietsers pikken her en der gestrande fietsers op in het busje waarin ze de beklimming vanaf Chalet Reynard hebben voortgezet. Sommigen hebben onderkoelingsverschijnselen en zijn maar wát blij met het busje.
De deelnemers aan Join4Energy, een soortgelijk evenement als de Tour du ALS, mogen die dag niet verder dan Chalet Reynard. De organisatie acht het te gevaarlijk om door te gaan. Teleurstellend voor de deelnemers, maar een wijs besluit.
Tijdens de lunch na de afdaling werd nog lang nagepraat over deze memorabele beklimming. Een week later stond ik de hele dag op de top van de kale berg om de deelnemers aan de Tour du ALS te voorzien van eten en drinken. Het was windstil en de zon scheen uitbundig...
Lex Reurings is eigenaar/oprichter/webmaster van De Kale Berg en mede-auteur van het boek De kale berg - Op en over de Mont Ventoux.
Dit blog werd geschreven voor de website Tour du ALS.
