Een van de "must-do's" bij een verblijf bij de Mont Ventoux is het meemaken van de zonsopgang. In de zomer zal je daarvoor vroeg uit je bed moeten, maar je zult er geen spijt van krijgen.
Hieronder zie je een serie foto's van de zonsopgang in een diashow. Hieronder geeft Willem Janssen Steenberg (mede-auteur van het boek De kale berg - Op en over de Mont Ventoux) zijn indrukken weer van hetgeen hij zag en voelde toen de nacht overging in de dag: de Annunciatie.
04:00 - Mont Ventoux, Zuid-Frankrijk. Op het bordes van De Kale Berg roezemoest de wind in de spanten van de kleine stalen zendmast. Met mijn schijnwerper in de hand en extra bijgelicht door een ongekend aantal sterren zoek ik me een weg in het aardedonker voor de markante witte hoofdtoren. De atmosfeer boven de Provence is kraakhelder. Diep onder me twinkelen de talloze dorpen en stadjes in de vlakte van de Vaucluse. Ver weg in het zuiden knippert de vuurtoren van Marseille met regelmatige intervallen.
Hier zal ik getuige zijn van de zonsopgang. Hier, op ruim 1900 m hoogte, zal er niets zijn tussen mij en de geboorte van de dag.
05:04 - Als een ontzagwekkende uitvergroting van een ver en onbekend zonnestelsel strekt zich in het oosten een vage, bruin-oranjeachtige streep uit boven de volstrekt donkere Westelijke Alpen. De bergen liggen nog onherkenbaar opgerold in de slaapzak van de nacht.
05:20 - De bergruggen in het oosten beginnen zich los te maken uit hun symbiose met de duisternis, beetje bij beetje krijgt de horizon de contouren van een slordig uitgescheurde krantenpagina. Boven de scherpe pieken verbreedt de streep licht zich in een lichter wordend oranje dat via okerachtige gele vegen overgaat in het nog zwarte deel van de hemel; de nacht maakt zich op voor de aftocht.
5:35 Lichter en lichter wordt de kleurengordel, de oranjes vervagen en verschieten naar gelen en wit, almaar witter wit. Het zwart van de hemel erboven lost op in licht azuur.
05:56 - En dan geschiedt het wonder. Vlak naast de plaats waar nog niet zo lang geleden radarpost Réseau terminal T2 waakte over Frankrijks nucleaire hellevuur breekt in een verbijsterende, gouden explosie de horizon open in een ongemeen felle lichtpunt: De Annunciatie.
Een zucht later al kruipt de zon boven de scherpe randen van de Alpen uit. Op datzelfde ogenblik raakt Aurora’s adem mij en vervluchtigt de kilte van de ochtend als de schaduw van de Dood, haastig op weg naar Ispahaan. Het is 06:02.
De dalen tussen de Ventoux en de horizon plooien zich naar het penseel van de klassieke Japanse meester: ze vullen zich met grijzig-witte nevels tot een geruisloze prehistorische zee waarboven de berggraten uitsteken als de rugvinnen van al even stille walvissen. De dag is begonnen. Ik voel me licht en stil van binnen.
Willem Janssen Steenberg
