Bergen zat in Frankrijk, daar niet van. En geloof me, als zoon van de lage landen ben ik daarvan diep onder de indruk. Wat heet: als jonge jongen vond ik de bult van Vragender in de Achterhoek al een hele klim. Blijkt dat heuveltje welgeteld tien meter boven mijn toenmalige woonplaats Lichtenvoorde uit te steken. Maar ja, toen had je nog geen Wikipedia, dus wist ik veel?
Zo'n 40 jaar later kan ik nog altijd geen genoeg krijgen van bergen. Alpen, Pyreneeën, Picos d'Europa, het kan me niet hoog genoeg gaan. Maar er is één berg die er met kop en schouders bovenuit steekt, figuurlijk dan: de Mont-Ventoux. Wandel ik over over de brug over de Rhône van de camping naar Avignon, met die machtige stad en dat paleis van de pausen voor mijn neus, dan kijk ik toch naar links. De Ventoux! Overnacht ik met de camper bij een wijnboer in Châteauneuf-du-Pape, dan moeten die prachtige wijnen toch even wachten. Eerst even een blik werpen op die kale bult in de verte. De Ventoux!
De Mont-Blanc? Ach, dat is gewoon een berg tussen de bergen. De Ventoux, die is in al zijn eenzaamheid op het Provençaalse platteland, een bonk onverzettelijkheid. Hier moeten die lieflijke lavendelvelden toch echt wijken voor een maanlandschap dat zijn weerga niet kent. Menigmaal heb ik hem al beklommen, heel laf met de auto, me verbazend over talloze bierbuiken die op de fiets naar boven ploeteren. Ik snap nog altijd niet dat ik mijn cursus hartreanimatie nog nooit in de praktijk heb hoeven brengen. Ik snap de uitdaging, daar niet van, maar zo lang ik Groesbeek nog een flinke klim vind (ik heb vorderingen gemaakt sinds mijn tienerjaren) waag ik me niet aan de Ventoux per fiets.
Die berg mag dan al duizenden jaren min of meer diezelfde puist in het landschap zijn, ook zonder fiets blijft ze verrassen. Jongste ervaring: gewoon overnachten op de top. Dat is het voordeel van Frankrijk: je mag overal in je auto overnachten. Overdag zet je je camper 100 meter onder de top neer, aan de kant van Malaucène. Bovenop is het veel te druk, en ach, hier is het uitzicht ook mooi, net als de zonsondergang. Drink nog niet te veel pastis, want je wilt nog rijden. Als de zon onder is en de meutes vertrokken zijn, dan parkeer je op de top. Zet je wekker, zodat je om een uur of zes, half zeven op tijd bent voor een fenomenale zonsopgang!
Dat is pak 'm beet een uur lang genieten. Eigenlijk veel te vroeg voor op vakantie, maar een kniesoor die daar op let. Als het spektakel voorbij is, rijd je weer terug naar die plek waar je de avond tevoren stond. Terwijl het boven druk wordt met slaande portieren, slaap jij gewoon verder. Je hebt vakantie om tot rust te komen, toch?
Tegen de tijd dat jij wakker wordt, is het boven zo druk dat je daar niet meer naar toe wilt. Geen nood. Denk aan al het moois daar beneden. Neem nou de Gorges du Toulourenc aan de voet van de kale berg. Die kloof is zo nauw, dat je af en toe door het water moet lopen. Kom daar aan de Ardèche eens om. Bijna niemand die het weet. Maar er is veel meer. Op de top van de Ventoux heb je de wereld aan je voeten...
Peter Koster is francofiel sinds zijn ouders vonden dat ze op vakantie naar Frankrijk konden gaan, omdat hij na een jaar middelbare school toch Frans sprak. En ja, het lukte op de camping een plekje in de schaduw te bemachtigen. Jaren later klaagde een Nederlander op een camping in de Cevennen een uur lang tegen hem aan over die vervelende Fransen, hun onverstaanbare geratel en vooral die vreselijke hurktoiletten. Maar nee, hij kwam bepaald niet voor het eerst in Frankrijk, want het land was toch wel ontzettend mooi. Zo ontstond Hurktoilet.nl, een reisgids voor mensen die Frankrijk mooi, maar moeilijk vinden. Compleet met gebruiksaanwijzing voor hurktoiletten.
