Je bent een eind. Je hebt het eerste vlakke stuk gehad. Dan de steile haarspeldbocht bij St. Estève. Je draait links, naar boven. Heel even zie je de toren waar je heen wilt. Maar dan is er het bos. Meters maken kan niet. Je kruipt naar boven. Je herkent de weg. Zelf gereden. Anderen aangemoedigd.
Je hebt er met een camera gestaan. Gefilmd. Nu ga je weer, in alle vroegte. De bomen geven koelte. Kleuren in herfsttinten. Worden zwaar van de sneeuw. En bladeren worden weer langzaam groen. Alle seizoenen gaan aan je voorbij. De stukken zijn steil. Borden verraden de weg. 10%, 11%...je wilt het niet weten. Je rijdt voorbij de afslag naar Route Forestier. Herinneringen, de weg van de 59e Galérien. Je fietst verder, een krot links langs de weg, vol graffiti. Dan de steilste bocht, neem je hem binnenin? Of ga je safe langs de zijkant. Links, door de takken, verschijnt weer de toren. Het laatste stuk bos. Rechts gras en stenen. Dan grote, houten huizen. Winter chalets van skiërs. Bijna, Chalet Reynard. Oef, nog 6 te gaan. Stenen. Soms warmte. Zinderende hitte. Soms kou. Wind. Alles komt voorbij. Een paar bochten verder staat de fotograaf. Lachen? Jij en de top. Je kent de foto's, met hun letters er dik doorheen zodat je ze niet kan rippen en er niks mee kan als je ze niet koopt...
Langzaam besluip je de toren. Die wordt groter. Het wordt kaler. Plekken van herinnering.
Weer het aanmoedigen, filmen. Schapen rechts, schuin op de helling. Een paar bochten nog. Links een rij geel-zwarte palen. Sneeuw bestendig. Rechts een stenen trap, een stenen plakkaat met silhouet, en rommel. Verderop een ander monumentje. De toren is groot nu. En dan, sta je, bijna, stil. De laatste kilometer. Ga je het eigenlijk wel redden.....?
Soms denk je dat iets moet gebeuren, maar lopen dingen anders.
Ik sta geparkeerd. De IDFA heeft néé gezegd. Mijn levenswerk, tot nu toe, en een néé? Zonder reden. Een laffe email. "Helaas moeten wij u mededelen dat.... niet geselecteerd.... onmogelijk een schriftelijke argumentatie te sturen...." Geen telefoontje. Geen reden waarom. En dat 'helaas' ? Hoezo helaas? Voor het festival niet. 3000 inzendingen, 250 films gekozen. 2750 mensen krijgen zo'n onpersoonlijke email. Die hadden allemaal gedacht en gehoopt.... dat hun film... nu ja.... jammer. Juist voor mijn team.
Maar... na een paar dagen... momenten van reflectie... gaat de ketting weer draaien.
Dit is maar één van de 4000 festivals in de wereld. Ik kom weer op gang. Er is ook tv. Langzaam rolt de fiets verder. En de Tour, die Tour, die komt waarschijnlijk tijdens de 100ste editie weer over de Ventoux, 24 oktober weten we het zeker....
Ik ga staan op de pedalen. Ik geloof toch dat dingen gaan zoals ze gaan, met een reden? Ik haal adem door mijn neus, longen gaan open...als vleugels op mijn rug...stenen glijden aan mij voorbij... spieren kraken.... rechts, boven, de toren, links het magische dal, bijna, bijna ben ik boven. Misschien vraagt het leven wel enorm vertrouwen. Dat is het.
Heeft de eeuwigheid een ander plan, een andere weg dan je soms zelf denkt.
Als je maar blijft trappen....
"We must be willing to get rid of the life we've planned, so as to have the life that is waiting for us", zei Joseph Campbell, schrijver en mytholoog. Ik trap door, ga staan, de beroemde bocht naar rechts. "het bedachte leven loslaten... en dan het leven gaan leven dat op ons wacht..." Soms denk je dat iets moet gebeuren, maar lopen dingen anders. Vertrouwen. Hier wil ik zijn, op de Ventoux. Hier ligt mijn hart. Het einddoel van alles...
Ik kijk en zie Jip, hij is boven, Bas, al duizend keer, achter mij zitten vier mannen, die staren naar het uitzicht. Ik heb mijn hart gevolgd. Dit is het leven dat op mij wacht.
Beeld uit de film Ventoux Scala Paradisi
Wordt vervolgd
Ariane Greep schrijft en maakt films. In 1999 fietste ze vanuit Malaucène naar de top om daar te trouwen met Bas Steman, die vanuit Bedoin gekomen was. Voor dekaleberg.nl schrijft zij over de totstandkoming van haar film over de Mont Ventoux.
