Mijn film over de Ventoux begon door een ontmoeting. In mei 2008 fietste mijn man Bas weer eens naar boven. Ik niet. Ik zat met zoon Jip op het terras van Chalet Reynard. Ik koffie, hij cola, wachten op papa. Het was rustig, er zaten alleen twee vrouwen met zonnekleppen en zonnebrillen.
Voorjaarszon was mild, de Ventoux was nét open. Vrienden voegden zich bij ons, zij waren er met een camper, en hun nicht uit Australië was mee. Zij hadden Bas al aangemoedigd op de steile stukken in bos van Bedoin. Ik raakte aan de praat met de vrouw uit het verre Oosten, die niets wist over deze berg. In Australië hebben ze niet veel bergen, Uluru, of Ayers Rock is de bekendste. Ook een mythische plek... haar beklimmen is volgens de Aborigines een taboe. Niet zo bij de Ventoux.
Ik vertelde de vrouw waarom de Mont Ventoux zo beroemd was, vooral omdat er in 1967 een geweldige renner, ene Tom Simpson, was gestorven. "A great champion", zei ik. "Daardoor kreeg deze berg pas echt bekendheid", vervolgde ik. Ik stond op om te kijken waar Bas bleef, en zag uit mijn ooghoeken dat één van de vrouwen met zonneklep en zonnebril opeens naar mij toe kwam. Ze zei: "Sorry, maar mag ik me even voorstellen? Ik ben Joanne Simpson, de dochter van Tommy Simpson en ik hoorde u praten. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik iemand zo positief hoor praten over mijn vader, en daar krijg ik kippenvel van." Haar opmerking verbaasde me, voor het eerst iets positiefs? Tom was toch een groot renner? Hij had Tour etappes gewonnen en reed zelfs in het geel! Hij won grote koersen als de Ronde van Vlaanderen en Milaan-San Remo. Hij was de eerste Engelsman die als wielrenner zijn stempel drukte op het vasteland van Europa. Positief cv, toch? Maar kennelijk hoorde Joanne deze verhalen niet vaak.
Ik had meteen een klik met haar. Ze was heel open en vertelde over haar bezoeken aan de Berg. Haar bezoeken aan vooral haar vader.
Het is voor het eerst in mijn leven dat ik iemand zo positief hoor praten over mijn vader, en daar krijg ik kippenvel van.
Bas kwam er aan en stopte zelfs toen hij ons samen zag. Terwijl voor elke wielrenner een voetje aan de vloer de beklimming ongeldig maakt... Nu ja... voor Joanne maakte Bas een uitzondering. Later zagen we Joanne nog bij het monument van haar vader. Twee korte ontmoetingen. Dat was het.
Maar ze had iets gezegd. Ze had in 1997, 30 jaar na de dood van Tom, de Berg beklommen en de top bereikt. Verder dan haar vader op 13 juli in 1967 was gekomen. Nu wilde ze gaan trainen en in 2009 zich voegen bij het leger van Cinglé's : die de Ventoux op één dag 3 x beklimmen: vanuit Sault, Bedoin en Malaucène. Als filmmaakster zag ik het meteen voor me: dat is een film!
Het was een idee dat door mijn hoofd flitste. Over haar en haar legendarische vader, over de myhte van deze berg. Over de vier seizoenen: de prachtige, kleurige herfst, de winter met witte top, het ontluikende voorjaar en de warme zomers... vol fietsers en lavendel. Het zaadje was geplant.
Die avond wist ik het zeker. Het zou een verhaal worden over deze Berg.
Met Joanne als één van de hoofdrolspeelsters. Maar daarnaast ook ons verhaal waarin de tijd een mooie rol heeft. En mogelijk Petrarca, hoe zou ik dat voor elkaar krijgen...? De Berg zelf zou het decor zijn, met misschien een paar Fransen als vertellers... Het waren nog vage ideeën in mijn hoofd.
Maar mijn hart wist het zeker: het moest een Ode worden aan de Mont Ventoux. Gelukkig filmde ik dat jaar met Maurits Obbema, een bevlogen cameraman die ook wielrenner is. Vaak naar de Tour geweest voor RTL. Ook helemaal gek van klimmen op een stalen ros in de bergen. Hij was ook een fan van de Ventoux, en zou, voor niets, met zijn nieuwe HD camera meegaan in de herfst van 2008. En zo begonnen we. Met herfst shots van de Ventoux, het plukken van de druiven, en later, in Gent, het eerste interview met Joanne, bladerend op haar zolder door de tijdschriften met foto's van haar vader. De vertelling ontvouwde zich, en langzaam viel de puzzel in elkaar. De film zou nog heel wat tijd kosten... maar een film maken is vooral: niet opgeven. Je hebt een doel voor ogen, en daar moet je voor gaan.
Net zoiets als... klimmen naar een top...
Wordt vervolgd
Ariane Greep schrijft en maakt films. In 1999 fietste ze vanuit Malaucène naar de top om daar te trouwen met Bas Steman, die vanuit Bedoin gekomen was. Voor dekaleberg.nl schrijft zij over de totstandkoming van haar film over de Mont Ventoux.
