13 augustus. Vandaag is het een bijzondere dag. Joanne Simpson is Cinglé geworden. 3 keer de Ventoux beklimmen op één dag. Haar vader deed het niet...
Het idee van Joanne om voor Cinglé te gaan was voor mij de eerste aanzet voor mijn film. Alsof de cirkel rond moest worden deed ze het nét voordat ik de Ventoux film af heb, en ga indienen bij een groot festival in Amsterdam: het IDFA.
Internationaal gezien een documentaire festival met aanzien, waar ook films worden verhandeld naar landen over de hele wereld. Kortom, geen gekke plek om je film in première te laten gaan. Er wordt wel een strenge selectie gemaakt: maar 8% van de films die ingezonden worden is te zien in november in Amsterdam. Het is een poging waard. We hebben nu twee jaar gemonteerd, met tussenpozen, telkens weer met een frisse blik. Tussen al het andere betaalde werk door, liefde die nu compleet wordt. Hoe kan het zijn dat een groep mensen, allemaal met andere motieven, maar allemaal met liefde voor een berg, hun vrije tijd opofferen om dit te doen? Ik weet het niet. Ik denk dat het de Berg is die dat bepaalt. Zij roept, zij lokt, niet alleen fietsers, maar ook dichters en schrijvers, schilders en filmmakers, en muzikanten. Een muze is zij...
We moesten van 2009 even 1336 maken, geen gemakkelijke taak in een grote Franse stad.
Nadat ik klaar was met filmen begon het puzzelen. We hadden van de herfst, oktober 2008 tot juli 2009 af en aan gefilmd, alle seizoenen, veel natuur en ook verschillende verhalen. We hadden zelfs een groep Franse acteurs gevonden die op een dag in mei in 2009 naar boven liepen als Petrarca en zijn broer en twee vrienden. Ik had voor hen kleren gehuurd bij de Opera van Avignon, en een veren pen, 'oud' papier en een inktpot gekocht in de papierfabriek van Fontainebleau, en verschillende passages uitgezocht die ik wilde filmen. Met dialogen, Occitaans, en Provençaalse zang. Het werd een mooie dag, met mooie beelden. Een dag later filmden we Petrarca alleen, in Avignon. We moesten van 2009 even 1336 maken, geen gemakkelijke taak in een grote Franse stad.
In de verte was de Ventoux in nevelen gehuld, dat bleek een zegen. Als Petrarca naar haar witte toren had gekeken... dat was vreemd geweest... Nu leek het allemaal echt alsof we even terug in de tijd waren...
We hadden ook de Tour van 2009 gefilmd, waar Joanne bij het monument van haar vader écht toevallig Greg Lemond tegenkwam. Joanne had een zender om, een klein microfoontje waar we haar geluid mee opnamen. Dus we hadden het hele gesprek! Over doping, what else, en over de dubieuze rol van mensen die zorgen dat doping niet helemaal uitgebannen wordt... de mensen achter de wielrenners die in het circus van de Tour hun kunstjes moeten vertonen. Het gesprek was een cadeautje...
Alle schijven, 32 disks in totaal, en alle clipjes van vijf dagen filmen bij de Tour, en alle bandjes van home video's van Joanne en haar vader Tom, en ook de dv bandjes van onszelf maakten het een enorme hoeveelheid materiaal waar ik als bedenker doorheen moest. Maar waar begin je? Ik begon bij het begin en 'spotte' al het materiaal, schreef alles op, elk gesprek, elk woord, vaak een Frans woordenboek erbij. Pas in de zomer van 2010 kon ik verder, want toen had ik een editor gevonden, iemand die de montage doet en meedenkt in het proces. Ook weer, voor niks. Om liefde voor de Provence, om liefde voor de Berg.
Erik had een Apple, dus alles moest eerst worden omgezet, lang leve de techniek. Maar toen dat was gedaan begonnen we. Ik had alle verhaallijnen op verschillende gekleurde kaartjes gezet, en kon zo op de zoldervloer een heel schema van de film die ik voor ogen had in elkaar weven. Zo gaat dat. Althans, zo doe ik dat. Joanne was lichtgroen, Petrarca oranje, de Franse lokale mannetjes in mijn film zachtgeel en wij waren lichtblauw. De natuur werd wit. Als je iedereen evenveel speeltijd wil geven, dan zie je zo meteen of het werkt... of er niet één kleur teveel aanwezig is. En dan begin je.
We puzzelden eerst stukjes aan elkaar, de verhalen van Joanne over haar vader, haar gemis, haar leven zonder hem en over het jarenlang niet weten dat hij dood was. Papa was gewoon weg. De Franse mannetjes bleken de bewakers van de Berg, de haar liefkozend 'maîtresse' noemen... zij hadden vele verhalen... Petrarca liep, zocht God, en vond een ander inzicht.
En wij? De tijdspanne van 15 jaar werd een lijn in de film, die ik kan doortrekken tot ik sterf. Het werkte mooi. Als ik blijf filmen, komt er wellicht over 30 of 35 jaar een epilogue, als ik als oud en grijs dametje, moegestreden, nog een editor vind, wellicht Erik weer, om het laatste stuk te vertellen. Of iemand anders filmt, hoe mijn as over haar zal worden uitgestrooid... Maar eerst, deze film, nu bijna klaar om de wereld in te gaan...
Wordt vervolgd
Ariane Greep schrijft en maakt films. In 1999 fietste ze vanuit Malaucène naar de top om daar te trouwen met Bas Steman, die vanuit Bedoin gekomen was. Voor dekaleberg.nl schrijft zij over de totstandkoming van haar film over de Mont Ventoux.
