“Zeg... Wat doe jij eigenlijk zo de hele dag daar in Zuid-Frankrijk? Verveel jij je onderhand niet te pletter daar?” Dit wordt mij vaak gevraagd door vrienden en kennissen die Zuid-Frankrijk alleen als vakantieland kennen. Maar het is hier net als in Nederland, gewoon werken hoor... Ook in de winter...
Maar vandaag even niet... Het is stralend mooi weer en ik ben weer even naar de brocante markt geweest in Carpentras en heb weer een schattig tafeltje gevonden.
Mijn handen jeuken om het tafeltje zo te gaan schuren en schilderen en in een van de gîtes te plaatsen... Schemerlampje erop met een vaasje rozen en een antiek boekwerkje, even schuiven... Ja... zo staat het het mooist. Even op de rand van het bed gaan zitten en mijn aanwinst bewonderen... Dan ben ik weer zo trots. Van niets iets maken... dat is het liefste wat ik doe... Duur iets gaan kopen in een interieurzaak, dat vind ik geen kunst. Maar een ding waar iedereen zijn neus voor ophaalt met een likje verf en wat fantasie omtoveren tot een pronkstukje, dat is mijn passie.
Maar eerst even in het zonnetje op het terras deze column afschrijven. Het is 18 graden... glaasje rosé... Heerlijk.
Ja, het nieuwe verhuurseizoen van de gîtes en de gastenkamer mag van mij weer beginnen... Het is zo fijn als mijn gasten gearriveerd zijn en ik ze, na een welkomstdrankje, naar hun gîte begeleid. En dan bij het openen van de deur de ohhhh's en de ahhhh's te horen. En: "Wat mooi... en wat gezellig ingericht..." en "Ik zou hier goed kunnen wonen" of "Wil je ons huis ook komen inrichten?" Mijn meeste gasten komen dit seizoen ook weer terug. Ik vind het ook erg belangrijk dat het gezellig, schoon en comfortabel is.
Maar er zijn ook gasten die er genoegen in scheppen om de boel willens en wetens finaal te verruïneren. Zo gebeurde vorig jaar zomer het volgende.
Ik was apetrots... de nieuwe gîtes waren klaar ... spiksplinternieuw... alles fris, schoon en netjes.
De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de deur opendeed...
De tweede huurders van het seizoen meldden zich aan. Een Nederlands echtpaar dat heel deftig Engels sprak met hun twee kinderen... .Ik begreep niet waarom, maar misschien is dat heel erg chique. Nou ja... soit! Maar ik had al vanaf moment één een naar gevoel. Het klikte op de een of andere manier helemaal niet. Hoezeer ik ook mijn best deed. Nou ben ik ontzettend zuinig op mijn spulletjes en wil het ook graag netjes en verzorgd weer aan de volgende huurder aanbieden... Nou... hier ging het dus finaal fout. De kinderen gooiden tijdens hun verblijf handen vol grind in het zwembad! En pappa en mamma gaven geen kick. Misschien was het iets te moeilijk om dit in het Engels tegenhun kinderen te zeggen. Ik was zóóó blij dat ze weer vertrokken waren na een week. Maar dit was nog niet het ergste. Later op de dag stond ik met het schone beddengoed en de stofzuiger voor de deur om de gîte te gaan poetsen. De tranen sprongen in mijn ogen toen ik de deur opendeed.
Een ramp! De gloednieuwe kookplaat helemaal vol ingebrande voedselresten. Niet meer schoon te krijgen. Die moest vervangen worden. Het aanrecht helemaal vol afwas en etensresten. Volle kapotte vuilniszakken in de woonkamer. Overal lege flessen. De wasmachine stond aan op het kookwasprogramma met één tafelkleedje erin. Koffiedrab overal op de keukenvloer. Danoontjes tussen de kussens van de bank. Toilet verstopt. In de badkamer flessen shampoo tegen de muren en plafond leeggeknepen en de badkamervloer stond helemaal vol water. Ik heb echt een potje zitten janken. Ik kwam in de slaapkamers en de kinderen hadden met stiften in bed gelegen en poppetjes willen knippen van de antieke lakens. De moed zakte me helemaal in de schoenen. Is dit nou wat mensen achterlaten nadat je ze iedere dag aan het zwembad een hapje en een drankje aanbied en je ze het op alle mogelijke manieren naar hun zin wilt maken. Ik had al gelijk spijt van mijn beslissing om gîtes te gaan verhuren.
Een week later stond er ineens een vernietigende kritiek van deze mensen op de verhuurwebsite.. De brutaliteit!! Ik ben er weken boos van geweest. Maar de rest van het seizoen heb ik alleen maar heel leuke en lieve mensen te gast gehad. Mensen die je zo tot je vrienden- en kennissenkring zou willen toevoegen. Ik kreeg kadootjes, tekeningen en bloemen. En de gîtes waren meestal alweer brandschoon gepoetst vóór hun vertrek.
Dus...Ik ga zometeen een schuurpapiertje zoeken in de garage en mijn lusten botvieren op het tafeltje. Weer iets om de gîtes nog leuker en gezelliger te maken... Laat het nieuwe seizoen maar beginnen. Ik heb er zin in...!
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
