Vanochtend werd ik iets na zonsopkomst gewekt door jachtgeweerschoten en bij het openen van de luiken van mijn slaapkamerraam ruik ik het. Ja… het is de eerste echte herfstdag.
Er hangt een dunne nevelsliert in het dal. En de geuren van houtvuurtjes en druivenmost mengen zich tot een echte herfst melange. De vindange is bijna voorbij en in het zwembad drijven de eerste bladeren van de vijgenboom. Dit is voor mij het allermooiste seizoen in de Provence. De kersen- en abrikozenbomen en wijnvelden kleuren rood, geel en donkerbruin en het licht op de flanken van de Mont Ventoux is aan het einde van de namiddag onbeschrijfelijk mooi.
Gisteren hebben Dominique (chambres d'hôtes "au Brabo"), Pax en ik een wandeling gemaakt door de wijnvelden rondom Sainte Colombe. We hebben gesnoept van druiven en de heerlijkste bramen. Hebben walnoten en amandelen geraapt. En Pax... die volgde zijn jachtinstinct en was vrij snel verdwenen in het struikgewas. Dominique en ik waren even neergestreken bij het Mariakapelletje en hebben genoten van de ondergaande zon en onze oogst van de wandeling. "Een warme chocolademelk... of misschien toch een glaasje Calvados zou nu niet verkeerd zijn", zeggen we. Dus... "Kom Pax...!! We gaan naar huis...!" Het leek op een gegeven moment ook wel of de kogels ons om de oren vlogen.
Ja... het jachtseizoen is open. En dan beginnen mijn culinaire inspiraties weer te kriebelen.
En dan beginnen mijn culinaire inspiraties weer te kriebelen...
Ik kijk al uit naar de stoofschotels van wild en de maaltijdsoepen die in de winter langzaam op mijn houtkachel gaar pruttelen. De gestoofde peertjes en pruimen, het zelfgebakken brood en niet te vergeten de paddenstoelen. Ik ga weer paté en terrines maken van haas en fazant met appeltjes.
Mijn buurman vertrekt morgenvroeg weer voor zonsopkomst met zijn jachthonden richting Mont Ventoux. 's Avonds komt hij dan thuis met soms een everzwijn of een hertje en enkele fazanten. Misschien komt hij morgenavond even bij me langs met een boutje voor mij van het een of ander, of een haas of een konijn.
Begrijp me goed... Ik ben vóór de jacht, mits dit verantwoord wordt uitgeoefend. Want een beestje dat zijn hele leven vrij rondgelopen heeft in de natuur en hier een grasje en daar een kruidje eet, fris water drinkt uit de Toulourenc en dan geheel onwetend en onverwacht in één klap aan zijn einde komt, is toch iets vriendelijker dan de dieren die hun hele leven opgesloten hebben gezeten, vol stress in overvolle veewagens vervoerd worden naar het abattoir en dan opgejaagd door een stel veehandelaren stijf van de adrenaline in de slachtlijn staan te wachten op een vreselijk einde...
Maar het kan ook nog anders... Laatst was ik bij vrienden in Flassan. En na een heerlijke maaltijd met diverse (ik weet echt niet meer hoeveel...) glazen rode Saint Pierre besloot ik, in hoeverre ik nog toerekeningsvatbaar was, om de nacht toch maar daar te verblijven...
's Ochtends rond half 5 werd ik wakker door het gekraai van een haan. En nee hoor... nóg een haan! Ik lag dit een tijdje aan te horen en dacht me omdraaiend op mijn andere zij: "Ik zou toch nog best wel even willen slapen, kan iemand die beesten (bij wijze van spreken dan...) hun nek niet omdraaien". Ja zo denk je als je een nacht flink doorgezakt bent. Opeens... Twee knallen van een jachtgeweer... en daarna was het stil... doodstil, met de nadruk op dood. Waarschijnlijk de buurman die vanuit zijn slaapkamerraam met zijn karabijn een einde maakte aan het ochtendduet van twee van zijn hanenheren. Hierna heeft hij, dacht ik, zijn karabijn in de hoek naast zijn bed tegen de muur geplaatst en is weer tegen het warme lijf van zijn vrouw aangekropen..
Wat zal ze hem vanavond voorzetten...? Ik denk Coq au Vin... En dan nog wel van twee hanen!
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
