Het is weer zomer dus zien we op facebook de mooiste foto’s van exotische stranden, tropische palmbomen en onweerstaanbare Pina’s colada. Dat moet vooral jaloersmakend overkomen, maar ik voel er niets bij. Ik vind vakantie namelijk niks. Vaak gaan we naar Toscane. Dan land ik na een autorit van een uur of vijftien op een stoeltje, heb ik uitzicht over de mooiste valleien van Italië en denk ik: en nu? Nu niks. Zitten. Vervelen. Kindergezeur om je heen.
Dus de fiets gaat mee. Dat doen veel mannen, of de partner het nu leuk vindt of niet. En dat heeft zo z’n mooie en lelijke kanten. Laten we beginnen met de lelijke kant van de fietser op vakantie, hebben we dat gehad. Het aller-lelijkste dat er bestaat is een man die de Alpe d’Huez beklimt of vakantieberg nummer 1: de Mont Ventoux en dat zijn vrouw dan halverwege in een bocht of op een ander steil stuk staat te wachten totdat papa komt. ‘Ja’, roept ze, ‘daar is papa!’ Zoontje kijkt een beetje naar de grond en naar een vogel die voorbij vliegt, terwijl mama papa filmt. Hij kijkt ernstig, met opgetrokken bovenlip, alsof hij een bloedserieuze klus aan het klaren is. De vraag is: staat zo’n vrouw daar uit vrije wil? Nee, natuurlijk niet. Ten eerste moet ze met de auto naar boven en autorijden in de bergen vindt ze helemaal niet fijn. Ten tweede lag ze veel liever aan het zwembad met Vijftig Tinten of Saskia Noort op haar bronzen benen. Maar nee, ze moet naar boven, papa filmen. Want hij wil het graag op Youtube zetten. De grap is dat we op Youtube niet alleen onze Tarzan naar boven zien gaan, maar moeder met iPad en zoontje zien we ook. Er is dus een vierde persoon in het complot, die een filmpje van het filmen van papa zijn eenzame heldentocht maakt.
De vraag is: staat zo’n vrouw daar uit vrije wil? Nee, natuurlijk niet
Je schaamt je toch je ogen uit je kop als je zo bent doorgeslagen. Mevrouw Braun ziet mij nooit op de fiets. Ik hoef ook nooit een Youtube filmpje van haar te maken als ze zit te haken. Eerlijk gezegd vind ik in je eentje een berg beklimmen ook een vorm van zelfbevrediging. Daar moet je geen pottenkijkers bij hebben, dat maakt het nogal gênant.
Maar er zijn ook mooie kanten. Ik had ooit mijn fiets mee naar Bretagne, toen we in Pallieter naakt gingen recreëren. En niet alleen mijn fiets, ook die van mijn zoon. De weg naar de bakker, zo’n negen kilometer, was best glooiend en er was zelfs een serieus klimmetje in de route. Mijn zoon was tien, liet zich niet kennen en kwam steeds met vuurrood hoofd boven. Ik vind fietsen met mijn zoon geweldig, maar fietsen met mijn zoon op vakantie in het buitenland is helemaal het summum. En mevrouw Braun, die blijft dan op de camping. Met haar haakstokjes en bolletje wol, terwijl ik schitter in afwezigheid.
Thomas Braun is tekstschrijver, copywriter, ghostblogger en spreker. Hij schrijft artikelen voor o.a. JAN, Fiets en Mangement Team. Braun is tevens auteur van Ga toch fietsen! – De metamorfose van een dikke veertiger, Blijven genieten! over zijn barre fietstocht van Italië naar Nederland en Tweede Adem, over zijn tocht van Genève naar Nice. Eerder gepubliceerd in Fiets. Met toestemming van de auteur overgenomen op De Kale Berg.
Boeken van Thomas Braun:
