"Bonne nuit ma poulette...xxx", was het sms'je dat ik gisteravond rond 23.00 uur kreeg van mijn vriend. U weet nog wel, die ruige man van het Franse platteland met zijn harde handen en zijn haar altijd in de war... Ik lag op de bank naar de tv te kijken en dacht: Ja, het is inderdaad tijd om naar bed te gaan. Kom, snel tanden poetsen, een beetje nachtcrème op om het verval aan het gelaat wat te vertragen en dan met sokken aan naar bed... Het is hier koud op dit moment. Het vriest.
Ik lag net onder de wol toen mijn mobiele telefoon op het nachttafeltje weer een sms'je binnenkreeg... Er zal toch niks met mijn dochters in Nederland zijn, denk ik dan. Zo laat nog... Nee, het was mijn vriend. "Toutes mes poules sont mangées par le renard, oublié de fermer la porte!". Een vos had die avond al zijn kippen om zeep geholpen. De deur van het kippenhok was niet goed afgesloten. Vossen komen nu dichter bij huis omdat het zo koud is. Mijn vriend was voor het slapen gaan nog even naar buiten gelopen om een frisse neus te halen en zag meteen tot zijn grote schrik dat er zich een bloedbad had afgespeeld in het kippenhok. Overal veren en bloedsporen en geen kip meer te bekennen. Alleen de haan had zich weten te redden. Die zat boven in de appelboom. Ik vond het zo triest. Zo'n grote stoere man, met zo'n klein hartje. Hij was zo trots op zijn kippen en bracht altijd een mandje eieren voor mij en mijn gasten mee.
Zo vlak voor het slapen gaan zijn dit geen leuke berichten, dus dit heeft mij de hele nacht bezig gehouden. Die vos is trouwens wel een oude bekende. Als ik hier savonds van Bedoin naar Mormoiron rijd, steekt hij vaak steeds op dezelfde plek de weg over. Ik kijk er altijd naar uit of ik hem weer zie. Zijn oogjes reflecteren dan in mijn koplampen en met zijn mooie staart met witte pluim is het natuurlijk een prachtig dier als hij de weg overschiet. Maar nu even niet! Rot vos!
De volgende morgen heb ik meteen twee vriendinnen gebeld. "Waar kan ik hier kippen kopen?"
In de loop van de middag ben ik op stap gegaan. Naar Sarrians, naar Mazan, naar Monteux etc. etc. De een had geen kippen, maar wel eieren. Dit snapte ik even niet... maar soit. De volgende... Oh jeee... wat een ellende! Zoveel op elkaar gepropte kippen en konijnen had ik nog nooit gezien. Gelukkig werd er op dat moment niet geslacht... dat had ik niet overleefd. Naar de volgende. Een groot bedrijf met grote kippenschuren. Du moment dat ik het erf opreed, kwam de boer uit een schuur met een klant en een grote bruine kip die hij aan één poot ondersteboven vasthield. Het beestje stribbelde flink tegen. Hij ging ermee naar een ander schuurtje. Ik was al op mijn hoede... en wilde dus niet ongewild getuige zijn van een bloederig slachttaffereel. Want zo zag het er wel naar uit.
Ik bleef dus netjes even in mijn auto wachten tot ik zeker wist dat ik niet met die kip geconfronteerd zou worden. Ik hoorde even fel kakelen en het gefladder van veren en toen was het stil. Nog even 10 minuten gewacht tot de klant met een kartonnen doos in zijn auto stapte. De boer wenste zijn klant een bon anniversaire. Nou, dat kon je van die kip niet meer zeggen. Die ligt op dit moment in de marinade denk ik voor de verjaardagslunch morgenmiddag. Toen ik bij de boer in zijn schuurtje kwam zag ik waar ik al bang voor was: een groot bebloed mes en allemaal veertjes op een houten tafeltje... Ja, die kip had het dus niet overleefd. Maar beter door een vakman aan zijn einde komen dan door een amateur op de keukentafel.
Je veux quatre poules s'il vous plait... mais vivant!!!
Maar goed dat ik even in de auto was blijven zitten.
Zijn handen afvegend aan een smoezelige doek vroeg de boer wat hij voor mij kon betekenen.
"Je veux quatre poules s'il vous plait... mais vivant!!!" Hij moest even grijnzen en zag wel dat ik een beetje wit om mijn neus was. We gingen samen met een kartonnen doos, waar volgens mij maar twee kippen in pasten, naar de grote kippenschuur. Ik wilde een zwarte, een roodbruine en twee witte kippen. De boer dook tussen zijn kippen, die alle kanten op stoven. En in een mum had hij een zwarte een roodbruine en twee witte kippen in de doos gepropt. Snel afgerekend en wegwezen hier, dacht ik.
Onderweg in de auto begonnen de kippen een beetje te bekomen van de schrik. Er kwam leven in de brouwerij... U voelt het al aankomen... de deksel ging langzaam open en de roodbruine dame stak haar kopje nieuwsgierig naar buiten... Nou, ik kan u vertellen, dat is niet prettig als je achter het stuur zit met 80 km per uur. Dus auto aan de kant. Inmiddels was de roodbruine dame al ontsnapt uit de doos. Daar sta je dan langs de kant van de weg... Kippen vangen op de achterbank in je auto... Heb zo in mezelf moeten lachen... Ja... je maakt wat mee hier in La Douce France...
Gelukkig had ik Pax, mijn hond niet bij me... Maar de kippendames zaten weer in de doos. Mijn tas en de krik er boven op... Pffff... wat een avontuur!
Bij mijn vriend aangekomen... niemand thuis! Wat nu? Ja het was een verrassing... Doos op de keukentafel gezet en nu maar afwachten wat hij ervan vindt... Ik hoop dat het deksel dichtblijft...
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
