Na een onhandig telefoongesprek en een "babylonische spraakverwarring" is er plotsklaps een einde aan mijn relatie gekomen. Diep in gedachten, waarom toch, loop ik 's ochtends met Pax braaf aan zijn riem naar de bakker in het dorp om brood te kopen voor mijn gasten. Overal even snuffelen en 100.000 plasjes... Ja, hij moet tenslotte laten weten aan zijn collega's dat hij óók in het dorp was.
De bakker heeft een slim haakje gemaakt naast de ingang van de bakkerswinkel. Zo kunnen klanten die s'ochtends zijn overheerlijke croissantjes komen kopen meteen hun hondje voor de ochtendwandeling meenemen en deze aan het haakje buiten vastmaken. 'Toutou' moet braaf buiten wachten. Mijn Toutou maak ik ook vast aan het haakje en Pax gaat braaf zitten wachten tot ik weer buiten kom.
Altijd weer gezellig bij de bakker. Zo gezellig dat 'madame de bakker' een koffieapparaatje heeft gekocht en een zitje heeft gemaakt in de winkel zodat de klanten er bij kunnen gaan zitten met een kopje koffie, à raison van 1 euro, om het weer en de dorpsroddels door te nemen... Héél slim... die 'madame de bakker'.
Dit zal in uw leven de enige man zijn waar u op kunt bouwen...
Ohh nee... Madame la Fleuriste is er ook... En ik weet niet hoe ze het weet of ziet... maar ze ziet het! "Mais Helena... Ça va? T'es un peu triste, non?" Potverdorie, ik heb helemaal geen zin om daar op te antwoorden... Ze is altijd allervriendelijkst hoor, maar ze heeft een speciale techniek om vragen te stellen dat je er beleefdheidshalve echt niet onderuit komt. "Oui ça va... non, je ne suis pas triste... un peu allergique à les pollèn je crois." Ja, je moet wat zeggen.niet? Zelfs als er geen stuifmeel van de platanen in de lucht hangt... maar ok. Met mijn baguetjes onder mijn arm en een zak croissants loop ik naar buiten. Ik maak Pax los van het haakje. Tot mijn grote schrik wordt Pax opeens aangevallen door een agressieve loslopende donkerbruine labrador. Ik kon zo snel niet zijn riem loslaten en ik raak meteen verstrengeld in riem en twee vechtende honden. Brood valt op de grond, portemonnee valt op de grond plus de inhoud rolt over de stoep. De labrador bijt in mijn kuiten en knieholten. Pax vecht als een leeuw om het vrouwtje te beschermen. De labrador druipt af en daar zit ik... snikkend op de grond. Helemaal overstuur. Scheur in mijn rok, allemaal bloed aan mijn been. Best een flinke beet. Dit kan ik er verdorie nog net allemaal bij hebben. Een eind aan je relatie, en een labrador die aan je kuiten hangt.
Met een zeer been en een zeer hart strompel ik naar huis. Daar aangekomen zien mijn Belgische gasten dat er iets verschrikkelijks mis is. De twee lieve dames ontsmetten de wond en laten mij mijn verhaal doen... Als ik weer een beetje van de schrik bekomen ben denk ik: Die fokker hè... daar in Groningen, waar ik Pax ooit gekocht heb, direct na mijn echtscheiding... die man had gelijk... Hij heeft mij toen ooit gezegd, toen ik samen met mijn dochters Pax had uitgezocht: Mevrouw, dit zal in uw leven de enige man zijn waar u op kunt bouwen... deze is trouw en gaat voor u door het vuur."
Mijn Pax!!! Mijn held!!!
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
