Op maandag 13 juni 2011 heb ik de Diable gefietst, één van de nog twee ontbrekende meervoudige beklimmingen op mijn verlanglijstje.
Welke voorbereidingen hier aan vooraf gingen konden jullie lezen op montventouxvirus.blogspot.com. Hoopte van te voren dat alle voorbereidingen voldoende waren geweest om deze twee zware beproevingen met goed gevolg te kunnen fietsen... Helemaal gerust was ik er niet op, want de afgelopen maand ben ik behoorlijk intensief (2-3 keer per week) langs de fysiotherapeut geweest om mijn vastzittende rug los te maken. Dit ging echter met wisselend succes, maar de dag voor vertrek zat ie nog helemaal vast...
Verder ook behoorlijk wat last van mijn knietjes, rechts een gescheurde meniscus (kijkoperatie medio oktober, na het fietsseizoen, omdat ik er al een paar jaar last van heb :p) en links vergelijkbare klachten, maar van mindere aard. Lichamelijk dus verre van fit om aan deze meervoudige beklimmingen te beginnen. Maar ja, als ik iets in mijn kop heb zitten, moet het ook gebeuren, dus zou ik wel zien of het al dan niet te doen zou zijn.
Voorgaande keren kwamen we op zaterdag in Frankrijk aan en ging ik de volgende dag direct de berg op. Dit jaar iets rustiger aan gedaan, door zondag weer eens echt als rustdag te betitelen en vrijwel niets te doen. Zondagavond nog geprobeerd enkele uren te slapen, maar dat werden er slechts 1,5, waardoor ik onderweg vast weer slaap zou krijgen ;-)
Om 23:30 uur liep de wekker af, aangekleed en als extra zekerheid de ruggordel om en verder alles in gereedheid gebracht voor de tocht.
Zoals tijdens de Bicinglette in 2009 begeleidde Angèle mij ook deze keer met de auto. Tijdens meervoudige beklimmingen scheelt het echt enorm veel als je je spullen in de auto mee kan nemen i.p.v. zelf mee te moeten zeulen!
Bédoin - Top: 00:09 - 02:21
Iets later dan gepland begonnen aan de eerste klim. Vrijwel vanaf het begin begon mijn rug al op te spelen. Ik hoopte dat ik het los zou kunnen fietsen, want dit lukte me in Nederland ook vrij regelmatig. Hierdoor zou het af en toe pijnlijk zijn, maar helaas lukte het tijdens deze klim niet. De klim ging voorspoedig en rustig fietsend kwam ik na 2 uur en 12 minuten op de top aan. Onderweg wel even gestopt om arm- en beenstukken aan te trekken vanwege de kou.
Snel fotootje gemaakt, windjack en winterhandschoenen aangetrokken en afgedaald naar Malaucène. In het begin reed ik voor de auto uit, maar vond het toch wat te link en heb Angèle na de derde bocht naar voren gedirigeerd. Daalde een stuk prettiger, al moest ik wel meer remmen om vaart te verminderen, omdat ik normaliter sneller afdaal.
Malaucène - Top: 03:03 - 05:26
Na aankomst in Malaucène het windjack en de winterhandschoenen uitgetrokken en gelijk gestart met de tweede beklimming. Zoals elke keer ging het ook deze keer niet gemakkelijk. Uiteraard hadden de rugproblemen hier ook mee te maken, maar ook zonder deze problemen ligt deze klim me gewoon niet. Rijd liever 2 x Bédoin, dan 1 x Malaucène en dat zegt op zich wel genoeg, denk ik.
Op de zware steilere stukken haalde ik af en toe nog maar 5 km/uur en dat baarde me toch wel zorgen voor de andere beklimmingen. Heb toen zelfs overwogen om te stoppen... Uiteindelijk met enkele verplichte rek- en strekpauzes toch nog in een behoorlijke tijd op de top aangekomen, net op tijd voor de zonsopgang. Tijdens de Bicinglette hebben we hiervan genoten, maar ik wilde hier niet al teveel tijd aan verspillen.
Na het fotootje weer warm aangekleed en afgedaald naar ons appartement in Bédoin. Had het behoorlijk koud gekregen en kreeg ook al een beetje honger. In het appartement een lekkere warme douche genomen, gegeten, een warmtepleister op de zere rug geplakt en weer naar de startlijn gefietst.
Bédoin - Route des Cèdres - Route des Chamois - Top: 07:29 - 11:34
Het was ondertussen al behoorlijk druk in het dorp vanwege de wekelijkse markt. Angèle moest daarom een kleine omweg maken om bij mij te geraken. Na het fotomoment bij de startlijn is zij doorgereden naar het eerste fietswisselpunt na 8,4 km, de start van de Route des Cèdres. Kon ze een beetje uitrusten voordat ik er zou zijn. Dat duurde wel even, want de warmtepleister gaf niet het gewenste resultaat en na de bocht bij Saint-Éstève fietste ik niet bepaald gemakkelijk omhoog. Moeizaam kwam ik uiteindelijk bij Angèle.
Na de fietswissel ging ik gewapend met een electroracket om het vliegend gespuis te kunnen vernietigen op pad. De verwachting dat dit zwaarder zou zijn viel door het lichtere verzet van de nieuwe MTB een stuk gemakkelijker dan tijdens mijn Galérien van september 2010. Heerlijk om met dat lichte verzet op de door mij zo gevreesde en verfoeide bospaden te fietsen. En met de electroracket kon ik op mijn gemak verschillende slachtoffers onder het vliegende gespuis maken, waardoor ik steeds meer schik kreeg om stil te staan tijdens mijn verplichte rek- en strekpauzes ;-)
Aangezien ik nog wel eens spectaculair af wil stappen tijdens het mountainbiken, fietste ik geconcentreerd. Wellicht te, want ineens lag ik ondersteboven. Weet niet eens wat er gebeurde, want in een splitsecond lag ik op de keien, met een pijnlijke linkerheup en -elleboog tot gevolg. Na de bijbel achterstevoren opgelezen te hebben stapte ik weer op de fiets om het ineens ellendige bospad te vervolgen. Een paar honderd meter verder kapte de Garmin er ineens mee. Nou ja, kappen... ik maakte eventjes vliegensvlug een uitstapje naar het Malawimeer in Tanzania. Hierdoor stond er ineens 6635 km op de teller i.p.v. de (ik dacht 86,5 km of 89,5 km)... balen als een stekker dat het ultieme bewijs (niet voor onszelf, maar voor derden) ineens niet optimaal zou zijn. Niets aan te doen, maar zoals ene meneer Cruijff eens zei: elk nadeel hep z'n voordeel... ben nu de absolute kopman van de Raboploeg, want er zijn voor zover mij bekend geen andere wielrenners die met een gemiddelde van 600 km/uur de Mont Ventoux op fietsen. Oja, jammer voor de kijkers, maar de drie weken Tour de France raffel ik ook ff in één ochtendje af ;-)
Aangekomen bij Plaine des Hermitants weer van fiets gewisseld voor de laatste kilometers naar de top. Op het moment dat ik de weg op fietste zag ik enkele buitenlandse collega-wielrenners veelbetekenend naar elkaar kijken en iets zeggen... ze moesten eens weten :p
Aangezien het weer eens hardstikke druk was op de top, stond Angèle bij Restaurant Vendran te wachten, vandaar onderstaande foto.
Windjack aan en weer afgedaald naar Bédoin
Bédoin - Route des Cèdres - Tournant de l'Anglais - Top: 12:20 - 17:03
Aangekomen in Bédoin weer een startfoto gemaakt en net als tijdens de vorige beklimming reed Angèle vast naar het fietswisselpunt. Deze keer ging het nog moeizamer, ook het warmere weer speelde me parten. Daar aangekomen had ik weer even een foutieve stopgedachte, maar dat zou zonde zijn. Na een half uurtje te hebben gerust ben ik op de mountainbike gestapt en zei dat ik op z´n snelst waarschijnlijk over twee uur bij het derde fietswisselpunt aan zou komen.
Wat er onderweg gebeurde weet ik niet, maar na anderhalf uur stond ik alweer naast de auto. Groot voordeel van de niet jofele Garmin ;-). Weer van fiets gewisseld voor de laatste kilometers naar de top.
Daar aangekomen het bekende foto - kleedritueel gehouden, afgesproken dat Angèle omstreeks 21:00 uur op de top zou staan en afscheid van elkaar genomen.
Sault - Top: 18:33 - 21:37
Na de lange, saaie en mede door het slechte wegdek minder prettige afdaling naar Sault heb ik bij Bar Restaurant Promenade de benodigde stempel gehaald en twee fouten gemaakt. De eerste was het leegkiepen van mijn met dorstlesser gevulde bidon en deze te vullen met een gekochte fles mieraalwater. Tweede fout was het laten drogen van de stempel met bijkomend gevolg dat ik de stempelkaart op de tafel liet liggen. Na zo´n 1,5 km kwam ik hierachter en moest geshrokken terugkeren, hopend dat het belangrijke kleinood er nog zou liggen. Gelukkig was dit het geval en na de eerdere valse star kon ik nu eindelijk met de laatste klim van de dag beginnen. Door de aanwakkerende wind gingen de eerste kilometers door het open veld niet gemakkelijk. In het bos ging het al wat beter, maar ondanks de beschutting van de bomen bleef het winderig. Ook nu weer moest ik verschillende keren verplicht rek- en strekpauzes nemen. Ondertussen was ik ook door mijn voorraad gelletjes heen, dus hoopte ik Angèle al eerder tegen te komen. Dit lukte gedeeltelijk, want toen ik Chalet Reynard zag liggen, reed zij net links van mij ook dezelfde richting op. Schreeuwend probeerde ik haar aandacht te trekken wat helaas mislukte. Hierdoor wist ik dat ik nog 6 zware kilometers voor de kiezen zou krijgen...
De pijn in mijn rug werd steeds ondraaglijker, de harde wind en de aanstaande hongerklop deden de rest: ik moest afstappen en kon niet meer tegen de wind in fietsen, wat toch echt mijn ding is. Steunend op de fiets om mijn rug te ontlasten liep ik moeizaam naar boven, waar mogelijk heb ik gefietst. Dankzij de hongerklop moest ik nog even een beetje gal uit mijn lege maag persen. Degene die een hongerklop hebben meegemaakt weten hoe lekker je je op zo´n moment voelt.
Het laatste winderige stuk langs het monument van Simpson moest ik nog lopen, maar in de laatste bocht voor het restaurant weer op de fietst gestapt om in ieder geval fietsend boven te komen. Blij en gelukkig dat de Diable gehaald is, sta ik op onderstaande foto, maar was van volledig leeg.
Voor de laatste keer afgedaald naar Bédoin en ontzettend blij dat het er op zat.
Deze prestatie draag ik op aan mijn vader, omdat hij het nog steeds erg zwaar heeft na het overlijden van mijn moeder vorig jaar mei...
Pa, deze is voor u !!
