Vrijdag 9 september beklom een groep van ruim 50 patiënten van GGz Centraal de Mont Ventoux. Samen met 25 medewerkers maakten zij te voet of met de fiets deze historische klim omhoog.
GGz Centraal is een organisatie voor geestelijke gezondheidszorg in het midden van het land. De deelnemers kwamen uit de verschillende regio’s. Ans Zandee, staffunctionaris communicatie bij GGz Centraal, maakte een verslag.
Met zo’n 80 man (52 cliënten met begeleiders en vrijwilligers) gingen we van 7 tot 11 september naar Zuid-Frankrijk. Fietsend of wandelend werd de Mont Ventoux bedwongen. Het werd voor allen een geweldige prestatie en een onvergetelijke reis.
Vertrek
Op 7 september vertrok de bus in alle vroegte vanuit Ermelo. In Amersfoort werden vervolgens medecliënten en collega’s opgepikt. In de herfstachtige kou gingen we, na het laden van de fietsen in de gesponsorde vrachtauto van Pot, op pad. Al bij het instappen tref ik een oude bekende, Erik. We kennen elkaar van 18 jaar geleden van Zon & Schild. Erik is nu met een sportief clubje uit Bussum meegekomen. Leuk om elkaar hier te ontmoeten.
In de bus begint iedereen voorzichtig aan een eerste kennismaking. Uit alle regio’s komen we hier samen, o.a. uit Bussum, Putten, Harderwijk, Hilversum, Amersfoort en Ermelo. Dit is GGz Centraal!
Percentages, verzetjes en tandjes
De eerste stop is in Nederweert. Ik drink koffie met een paar van onze fietsers. Wielrennen is niet zo maar een hobby, ontdek ik al snel. Een collega vertelt dat zijn fiets in de woonkamer staat. Ik vraag voorzichtig of hij alleen woont. ‘Ja’, antwoordt hij vastberaden. ‘Zolang mijn fiets niet bij mijn vriendin in de woonkamer mag staan latten wij.’ Ik hoor het al. De liefde voor de fiets is groter dan voor de vriendin. Verder hoor ik verhalen over percentages, verzetjes en tandjes. En dat laatste gaat niet over de kinderen.
’s Avonds rond 23.00 uur komen we aan op de camping in Vaison la Romaine. We worden hartelijk ontvangen door vooruit gereisde collega’s. Iedereen gaat op zoek naar zijn huisje. Ik maak kennis met mijn tijdelijke huisgenoten. Ineke uit Amersfoort kende ik al. Ruth en Margriet uit Bussum ga ik deze week ontdekken.
Pastaparty
De volgende ochtend is het stralend weer. Dat zal het de komende dagen blijven. Vandaag beginnen we om 11.00 uur met een briefing en gaan met de hele groep op de foto. De lopers en fietsers krijgen instructies voor de grote dag. De rest van de dag mogen we zelf invullen. Een aantal wielrenners popelt om de eerste helling te gaan nemen. Ik hoor klakkende fietsschoentjes en zie kleurige, zwaar gesponsorde, shirtjes. ’s Avonds hebben we een pastaparty met zijn allen. Merijn (neef van Mik en sport stagiaire) en Sophie (dochter van Frank) doen hun uiterste best om twaalf kilo pasta gaar te stoken. Zeven kilo gehakt en een berg uien en courgettes te bakken en een krat komkommers te schillen. Uiteindelijk zit iedereen heerlijk in het avondzonnetje te smikkelen. Het was een mooie dag met één minpuntje. Helaas is bij de fietstraining één van de renners gevallen en een nachtje ter observatie naar het ziekenhuis gebracht. Het letsel viel gelukkig mee en het is mooi om te zien hoe bezorgd iedereen om elkaar is.
Op naar de top
En dan is de grote dag. Maanden is hier door de cliënten en begeleiders voor getraind en naar toe geleefd. Om 7.30 uur starten de eerste renners vanaf de camping. Zij beginnen in Maulacène aan hun poging om de Mont vanaf drie kanten te gaan beklimmen. Een half uur later vertrekt de bus naar Sault. Op 750 meter hoogte starten de andere renners en de wandelaars om op 1912 meter de top te gaan bereiken. De fietsers hebben 26 km bergopwaarts te gaan. De wandelaars 18 km. Het is zo’n 33 graden dus het belooft een zware dag te worden. Met zo’n 40 wandelaars begin ik aan de klim. Helaas moeten al aan de start een paar deelnemers afhaken. Het lijkt erop dat de hitte hen parten speelt. Na 9 km is er nog één mogelijkheid om te stoppen. Daarvoor en erna niet meer. Het is onmogelijk om met een auto bij het wandelpad te komen. De tocht is zwaar. We moeten al direct een stevige klim maken over losse keien.
Ik deel druivensuikers en peptalk uit, smeer schouders in met factor 50 en spray tijdens de stops vermoeide voeten. ‘Bent u psychiater?’ vraagt één van de deelnemers aan mij. ‘U komt zo op mij over.’ Leuk om te horen, dat ik blijkbaar vertrouwenwekkend over kom.
‘Overwinning op mezelf’
Sport verbroedert. Het maakt niet uit of je medewerker of cliënt bent. Uit voormalig Symfora of Meerkanten afkomstig bent. We zijn samen GGz Centraal en we gaan samen een uitdaging aan. Terwijl iemand mij aanziet voor psychiater, rijdt Frank (psychiater) in de vrachtwagen voor het fietsvervoer. Grenzen vervagen. Als wandelaars ben je ook op elkaar aangewezen. Je loopt als groep. Het is geweldig om te zien hoe iedereen zich om elkaar bekommert. Tijdens de stops wordt er van alles onderling gedeeld.
Ik vind het leuk om tijdens de tocht steeds weer kennis te kunnen maken met nieuwe mensen. Een mevrouw vertelt mij dat ze voor het eerst van haar leven in het buitenland is. Wat een overweldigende ervaring moet dit voor haar zijn.
Tijdens de tocht kom je geen sanitaire voorzieningen tegen. Je bent op de natuur aangewezen. ‘Weer een overwinning op mezelf’. Hoor ik één van de deelnemers zeggen. ‘Dit had ik nog nooit gedaan.’
Tegen 17.00 uur bereiken we de top. Het was lang. Het was zwaar. Het was (zw)heet. Het was prachtig. Ik zie tranen. Ik zie trots op verhitte gezichten. ‘Dit ga ik mijn psychiater vertellen!’ zegt één van de wandelaars. ‘Nu ik dit heb overwonnen ga ik ervoor om weer naar huis te gaan.’ Hier zijn persoonlijke overwinningen behaald. Het zit erop.
Grenzen zijn verlegd
In de bus terug naar de camping begint het nagenieten. De stoere verhalen komen los. Alle fietsers hebben het ook gehaald. Hier zijn grenzen verlegd. Wat geeft dat een voldoening.
Terug op de camping eet iedereen moe maar voldaan een vers gebakken pizza. In ‘bar 143’ het huisje van Frank, Sophie, Paul en Roeland praten we nog lang na. Wat zijn we hier met een leuk gezelschap. En wat is Frank een hartelijke en veelzijdige collega. Psychiater, vrachtwagenchauffeur, wielrenner. En nu staat hij op de veranda van huisje 143 als een volleerd sommelier de meest heerlijke wijntjes te serveren. Het was een schitterende dag.
Ambrosia
Zaterdag mag iedereen doen waar hij zin in heeft. Een aantal renners pakt nog een ‘colletje’. Er worden nog wat wandelingetjes in de prachtige omgeving gemaakt. Er wordt relaxed bij het zwembad. Rond 17.00 uur lijkt het zelfs alsof we het bad ook hebben afgehuurd. Na alle inspanning en de hitte van de afgelopen dagen zoekt iedereen verkoeling in het zwembad. Vooral de glijbaan is erg in trek en met de nodige ‘bommetjes’ wordt de euforie getoond.
’s Avonds eet Jenny een hapje met ons mee. Ik heb van haar genoten tijdens een wandeling naar het dorp. Jenny heeft een tuinbouw achtergrond en oog voor de natuur. Tijdens het eten vertelt ze dat ze vandaag de burgemeester van Vaison la Romaine een briefje heeft gestuurd omdat ze de Ambrosia tegen kwam. Ook wel ‘hooikoortsplant’ genoemd. Dit plantje kan heftige allergische reacties veroorzaken. Gesignaleerde plantjes dienen gemeld te worden. Jenny heeft een heel veld ontdekt en ook langs de oever van de rivier gaat het plantje zijn gang. Ze vertelt dit alles als een spannende film. Het is een genot om naar haar te luisteren.
Medailles
Om 21.00 uur komen we nog één keer samen. Er worden medailles uitgereikt. Hendrik-Jan en Coby zijn de pechvogels van de reis en krijgen een bemoedigend applaus. De uitgevallen wandelaars worden geprezen om hun moedige, sociale en verstandige besluit. Van de fietsers bereiken er 12 de top vanaf Sault, waaronder Sjoukje als enige vrouw! Een topprestatie. Vijf renners gingen twee keer omhoog en acht mannen en één vrouw gingen maar liefst drie keer omhoog en werden daarmee lid van de ‘Club des Cinglés du Mont Ventoux’. Ofwel lid van het genootschap van malloten. Andrea verdient als enige ‘mallote’ vrouw de bolletjestrui. Wat een kanjer.
Ik zie glunderende gezichten bij het in ontvangst nemen van de medailles. Er worden nog wat laatste woorden gesproken. Het was geweldig. Mensen hebben op elkaar gelet. De saamhorigheid was groot en er zijn nieuwe vriendschappen gesloten. Sport verbroedert. ‘We gingen met 52 cliënten op pad en gaan met negen malloten terug. Mooi resultaat’, aldus Mik.
Terug naar huis
Om 8 uur zondagochtend beginnen we aan de terugreis. Henk vertelt tijdens de rit dat de sponsors al ruim 2200 euro bij elkaar hebben gebracht. Een nevendoel van de reis. Een prachtig resultaat dat weer ten goede gaat komen aan de cliënten.
Bij één van de laatste stops vraagt een medepassagier aan mij hem even te helpen bij het koffie apparaat. Hij geeft me wat muntgeld. Ik kan nog net op tijd zijn fel begeerde Ventoux medaille redden.
Dit verslag is met toestemming overgenomen van de website van GGZ Centraal.
