In 2014 ben ik voor de 1e keer de uitdaging aangegaan om de Mont Ventoux te beklimmen. Dit was tijdens het evenement Expeditie Mont Ventoux 2014 georganiseerd door Destil BV en voor het goede doel Orange Babies. Mijn doel was de Forestier, dat is helaas niet gelukt. Door uitputting en uitdroging en ook door de hoge temperatuur (40 graden) heb ik moeten stoppen op 5 km onder de top tijdens de 2e beklimming, op aangeven van de organisatie en een sportarts. Ik was niet meer in staat om verder te gaan. De teleurstelling was groot voor mij. Ik merk, ook na die tijd, dat ik niet kan genieten van de prestatie die ik wel geleverd heb en kan het moeilijk loslaten.
Begin 2016 bereik ik een persoonlijk dieptepunt, ik kan niet goed functioneren en kom overspannen thuis te zitten. In die tijd kom ik ook tot het inzicht waarom de teleurstelling van mijn 1e Mont Ventoux avontuur zo blijvend groot was.
Vandaar dat ik op 27 mei 2017 opnieuw de Mont Ventoux heb getrotseerd, nu alleen en puur voor mijzelf. Dit keer met een speciale missie. Bedacht en gestart met de voorbereidingen tijdens mijn dieptepunt, sta ik hier vandaag (hoe dan ook) op een hoogtepunt. Puur als een persoonlijke ontwikkeling en overwinning voor mezelf.
Al vroeg start ik met de voorbereidingen, het geeft mij houvast en een praktisch doel om naar toe te werken. Ik plan de datum in een gunstige periode, regel tijdig de accommodatie dichtbij, bepaal de route van de klim, stel een trainingsschema op en zorg ervoor dat ik in het najaar van 2016 minimaal 80 km per week in de benen heb. Begin 2017 scherp ik mijn voorbereiding verder aan met behulp van een coach, Reza Hormes-Ravenstijn. Samen met haar weet ik mijn voorbereiding nog verder te optimaliseren door een passend trainingsprogramma en een voedingsschema.
Op 27 mei is het zover!
Route Joseph Eymard
Om 6.00 uur rijd ik weg vanuit onze accommodatie in Bedoin, vlakbij de Camping Belezy. Mijn goede vriend Ronnie Kamps is erbij als begeleider. De Route is vanuit daar makkelijk te volgen naar boven. Tot ongeveer 7.30 uur fiets ik in de schaduw van de berg. Ik hoor nog het gehuil van wolven; deze bleken daar later ook gesignaleerd te zijn. Halverwege stop ik bij de boom waar ik er in 2014 helemaal doorheen zat; dit was toen de 2e klim. Daar fietste ik toen vol in de zon bij 43 graden later in de middag. Daarom heb ik dit keer besloten om aan deze kant te beginnen. De klim is vandaag goed te doen en om ongeveer 8.40 uur kom ik aan op de rustplaats Plaine des Hermitants. Hier staat Ronnie nog maar net klaar. Ik ga eigenlijk zonder echt te rusten weer positief verder; ik voel mij prima. Alleen wat extra lucht in de banden om wat makkelijker over het asfalt te rijden.
1e keer Top
Een uur later sta ik tevreden boven en voel mij super en kan ik mijn 2e stempel gaan halen. De 1e had ik de dag ervoor al gehaald, zodat ik vandaag meteen vanuit ons huisje kan starten. De altijd “vriendelijke” winkelbediende zet een stempel; ik ben er een stuk blijer mee dan hij.
Na een korte rustpauze met uitstekende verzorging, kan ik, na nog wat rekken en strekken, aan de afdaling beginnen. Het is al wel een stuk warmer, maar ik trek toch een windjack aan om niet te veel af te koelen. Onderweg zijn er een aantal nieuwe stukken asfalt aangelegd met nog los grind, waar ik wel van tevoren voor gewaarschuwd was via de website. Ik heb er met mijn brede banden (2.4 inch) weinig last van en rij met een behoorlijke snelheid de afdaling naar Malaucène. In het bedrijvige dorpje aangekomen even een stempel halen bij de plaatselijke fietsenzaak en door naar de rustplaats net buiten het dorp. We hadden de dag van tevoren alle rustplaatsen al verkend, zodat we vandaag heerlijk onder een paar dennenbomen rustig konden eten. Er komt ook nog een gehandicapte man voorbij op een aangepaste racefiets met 1 been; hiervan zijn wij wel even onder de indruk. Rond 11.00 uur ga ik weer verder en begin ik aan de volgende Route.
Route Thérèse Roumanille
Al snel na de start kom ik terecht op een pad met behoorlijk grote keien; fietsen is onmogelijk. Ik ben ook erg blij met mijn Mio, want de route is hier zonder navigatie bijna niet te vinden. Na een tijdje kan ik weer op de fiets stappen. De temperatuur loopt al behoorlijk op boven de 35 graden en ik ging ervan uit dat ik aan deze kant van de berg nu meer in de schaduw zou fietsen. Dat blijkt niet zo te zijn en ik heb het erg warm. Ik heb spijt dat ik toch niet mijn koelvest heb aangetrokken. Ik stop regelmatig om even wat te drinken en ik ben blij dat ik een camelbag met nog 2 bidons bij mij heb.
Eén bidon heb ik bewust gevuld met ORS om mijn vochthuishouding op peil te houden. Het begint nu wel op een echte uitdaging te lijken, maar ik ga gewoon door. Rond 14.20 uur kom ik aan bij Mont Serein; ik zit behoorlijk stuk.
Ik blijf daar even in het gras liggen en pak mijn rust. Mijn zitvlak begint ook hevig te protesteren; ik trek een 2e fietsbroek aan. Dit voelt een stuk beter. Er kan ook weer een hoop lucht bij in mijn banden; ik reed nog maar met een druk van 0.8 bar om zo min mogelijk last te hebben van het gestuiter over de keien op het pad. Na ongeveer drie kwartier vervolg ik mijn strijd om de Reus van de Provence te bedwingen. Het is wel even lekker om niet meer over keien te rijden. Over de laatste klim doe ik wel wat langer; het is fijn om Ronnie regelmatig na een paar bochten weer tegen te komen langs de kant. De aanmoedigingen helpen mij naar boven en langzaam maar zeker komt de top dichterbij.
Rond 16.00 uur sta ik zeer tevreden en gelukkig boven op de Top. Het is gelukt, vooral mijn persoonlijke missie is geslaagd. Het heeft mij enorm geholpen om een periode af te sluiten. Met een boost zelfvertrouwen kijk ik nu positief vooruit.
Ik mag mijzelf nu een echte Forestier noemen ☺
MISSIE DUBBEL EN DWARS GESLAAGD!!
Almar Voorn is de 33e Forestier du Ventoux. Bekijk het Klassement Forestier.
