Oké, ik weet het. Ik heb het zelf gezegd...Dat ik graag wil voelen dat ik leef, juist door af te zien. Live it to the max! Maar op dit moment trek ik dat 'levende', sterk in twijfel. Vraag ik me eerder af, of ik nu in de hemel ben, of in de hel..? Wat ben ik voor een idioot..? What was i thinking..? En vooral, wat ben ik hier in hemelsnaam aan het doen?
Solitaire, met een ijzige wind. Op een desolate kale rots, waar op deze hoogte niks, maar dan ook niks meer groeit. De zon schijnt, maar het is koud. In de berm ligt nog een restje sneeuw. Inmiddels zie ik sterretjes en ben ik duizelig. De rekening, voor kilometers in verzuring rijden in het bos. Het laatste stuk, moet ik door zien te komen met kramp en een intense zadelpijn. Dit is nog erger dan op de Tacx. Degene die deze zadels verzonnen heeft, zou straf moeten krijgen.
Maartje - Naar de hemel en terug. Foto: blog maatjelinzell.nlMy ass, in een lage hartslag de Mont Ventoux vanuit Bédoin op fietsen! Ik begon nog niet goed en wel aan de klim, of zat al sky high. Niks D1 of D2. Zelfs in D3 blijven was lastig. Vloog al het in het eerste gedeelte, in het beruchte bos, over mijn verzuringspunt heen. En wilde toen al afstappen. Wetende welke prijs ik hier later voor zou gaan betalen. Maar opgeven was geen optie. Ik ook altijd met mijn grote waffel. Nu moest ik wel, 8 kilometer steil omhoog harken, tot chalet Reynard. Iedere meter duurde eindeloos. En daarna, nog 6 kilometer verder die berg op... 21,6 Kilometer klimmen in totaal.
En dus fiets ik hier nu nog enkele kilometers van de top verwijderd. Heb ik mezelf maar overgegeven, aan het ritme en de kadans. Zie ik af en schrijf ik mijn eigen heldenverhaal. Zoals velen met mij en velen die me voorgegaan zijn. Al is het nu nog rustig, zo vroeg en off season.
En ik weet niet of het de hoogte, de verzuring, of de leeftijd is. Genoeg gevallen midlife crises, die ik hier omhoog heb zien worstelen. Maar het heeft toch iets heel bijzonders. Hier op die kale rots, in mijn eentje. Niet wetende, of ik het ooit nog eens zal kunnen doen. Er gaat veel door mijn hoofd, in dat laatste stuk. Past, present and future. Alles passeert de revue, terwijl ik uitkijk over de wit besneeuwde toppen van de Alpen in de verte. De magie van de berg, begint me steeds meer in haar greep te krijgen. Voert me mee, meter voor meter, naar de hemel en weer terug.
Dit blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Levenslang, hopelijk chronisch beter.
Maartje is 43 jaar. In het najaar van 2009, toen haar jongste zoon 7 maanden was, werd er schildklierkanker bij haar gediagnosticeerd. Sindsdien is geen dag meer hetzelfde geweest. Over haar ervaringen tijdens het ziek zijn, de tijd erna en mijn huidige perikelen, schrijft ze in haar blog.
