Ik keek er al lange tijd naar uit en eindelijk was het zover! Afgelopen zondag zond Kruispunt de documentaire 'de mythe van de Mont Ventoux' uit. Een documentaire waarin mensen gevolgd worden, die ergens deze zomer de Ventoux beklommen. En waarin de vraag centraal staat: waarom...? Waarom willen mensen eigenlijk deze berg op? Ook wel 'De weg naar de hel', 'Midlife Mountain', of 'Reus van de Provence' genoemd. doen?
Iets wat ik mezelf uiteraard ook regelmatig heb afgevraagd... De beklimming ervan, een idee ooit ontstaan in een opwelling. Iets dat mooi in het voortraject naar Alpe d'huzes paste. Maar waarvan ik me tijdens de klim vanuit Bédoin, toch echt afvroeg waar ik in godsnaam mee bezig was..? In plaats van de weg naar de hemel, leek het namelijk eerder the road to hell. Het was afzien, vooral een groot gevecht met mezelf en ik voelde me met iedere meter, dichter bij de dood dan het leven.
Maar in plaats van dat met het afvinken van deze beklimming, in mijn behoefte voldaan werd, nam deze alleen maar toe! Ik wil meer, ik wil opnieuw, ik wil terug... In de greep geraakt, van de magie van deze berg. En de wens wordt alleen maar groter, nu ik moet leren leven met de diagnose MS. Maar waarom...? Vraag ik mezelf af. En met die vraag aan mezelf, raak ik ook steeds meer geïntrigeerd door de motivatie van anderen.
'Grenzen opzoeken, waardoor je dicht bij jezelf komt', 'beseffen dat je leeft', 'je vergankelijkheid proeven'. Het zijn uitspraken in de documentaire 'de mythe van de Mont Ventoux', van mensen die de deze reus van de Provence bedwongen hebben. Vele mensen van rond de 40, zoals ik. Door schade en schande bewust van hun vergankelijkheid. Midlife mountain...
Maar de uitspraak van een 77-jarige Engelsman die tijdens de uitzending net boven aankomt, komt het dichtste bij mijn eigen drijfveren en pakt me het meest: 'climbing this mountain is laughing at dead, saying it's not over. And feels like i won'. Het raakt de kern, het raakt mijn kern.
Midlife Mountain
Des te meer ziekte en sterfelijkheid op me loeren, hoe groter mijn behoefte het leven uit te dagen. Mijn verdriet te verruilen voor triomf. Door de grenzen op te zoeken, gevoelsmatig op het snijvlak te gaan zitten tussen leven en dood. Het gevecht aan te aan, met er zijn of niet zijn. To be, or not to be. Daarmee maximaal te voelen dat ik leef! En het heeft iets magisch, om dat op deze grote kale rots midden in de Provence te doen. Door haar historie, door de velen die voor zijn gegaan, door het uiterlijk van de berg. Zo anders dan alle anderen, uniek en one of a kind. Het verdwijnen van de vegetatie, tot alleen een kale rots rest, versterkt alleen maar het gevoel. Om te fietsen naar de hemel, alleen, met jezelf als grootste frustratie en tevens drijfveer. En bovenop de triomf te ervaren, ik ben er nog. Het is nog niet voorbij. I'm still alive!
We have two lives, and the second one begins when we realize we only have one.
- Confucius
Dit blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Levenslang, hopelijk chronisch beter.
Maartje is 43 jaar. In het najaar van 2009, toen haar jongste zoon 7 maanden was, werd er schildklierkanker bij haar gediagnosticeerd. Sindsdien is geen dag meer hetzelfde geweest. Over haar ervaringen tijdens het ziek zijn, de tijd erna en mijn huidige perikelen, schrijft ze in haar blog.
