Weken lang ben ik na het krijgen van de diagnose gewoon door gegaan, maar nu zit ik dan toch thuis. Verdriet valt niet te ontkennen. En als je er overdag niet de tijd voor neemt, dan wreekt het zich 's nachts wel. Nachtmerries, plafond staren, miljoenen schaapjes heb ik reeds geteld. Tijd om toe te geven, dat ik moet zien te gaan dealen met mijn vonnis. Tijd om de ruimte te nemen voor verdriet.
Face your fears. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wil vluchten. Overweeg een impulsieve trip naar de Mont Ventoux. Om de route Cinglé du Mont-Ventoux te gaan fietsen. Die op mijn bucket list staat, sinds de klim vanuit Bedoin op 28 april. Drie keer op 1 dag vanaf verschillende kanten die kale berg op. Waarna je je tot het selecte gezelschap van de Cinglés du Mont-Ventoux, mag rekenen. Vrij vertaald, de club van malloten. Iets wat tot nu toe, nog maar 520 vrouwen mogen doen. Laat staan hoeveel vrouwen er van boven de 40, die kanker hebben gehad en nu door het leven gaan met MS, bij zullen zitten..? Staat mijn naam op toch..? Qua hoogtemeters vergelijkbaar met wat ik recent bij Alpe d'huzes gedaan heb. En allicht minder ellendig dan een toekomst met MS. Een uitdaging die helemaal in mijn straatje past: f..ck die multiple sclerosis!
Mijn gisterenavond bedachte plan was om morgen naar Frankrijk rijden, donderdag (op mijn verjaardag) te fietsen en vrijdag weer naar huis te gaan. En dat alles, 1 week voordat het geweld van de Tour de France over de berg heen raast. Mijn persoonlijke pelgrimage.
Mooi plan, maar helaas gaat het nu niet lukken. Mijn Lief kan niet weg. En alleen gaan is niet echt een optie. Ik kan nog geen band plakken, vind 950 kilometer alleen rijden wel een beetje veel van het goede en vind het sowieso fijner en leuker om de ervaring te delen. En klein detail: deelname en daarmee lidmaatschap, moet minimaal 20 dagen voor de beklimming worden aangevraagd. Geen idee waarom...? Franse logica of zo..? Hoe weet je nu van te voren, of je erin zult slagen..? Genoeg malloten met grotere waffels dan fietscapaciteiten en de vereiste conditie, lijkt me. Weg spontaan idee. Wat een partypoopers die Fransen.
Anyway, de club des cinglés, moet nog even wachten op dit nieuwe lid. Deze nieuwe malloot. Maar dat ik de uitdaging aan wil gaan, is zeker. Nu nog een datum. En een beetje trainen misschien.
Dit blog werd met toestemming van de auteur overgenomen van Levenslang, hopelijk chronisch beter.
Maartje is 43 jaar. In het najaar van 2009, toen haar jongste zoon 7 maanden was, werd er schildklierkanker bij haar gediagnosticeerd. Sindsdien is geen dag meer hetzelfde geweest. Over haar ervaringen tijdens het ziek zijn, de tijd erna en mijn huidige perikelen, schrijft ze in haar blog.
