'Ik daag je uit óók die puist te beklimmen!' Precies deze woorden had Lex Reurings, alias Mr.Mont Ventoux, in de omslag van het boek 'De kale berg' geschreven. Vanaf dat moment was ik de bezitter van een gesigneerde versie van het boek 'op en over de kale berg'. Maar naast bezitter van dat boek, was ik vanaf dat moment ook duidelijk uitgedaagd! Uitgedaagd om een puist te beklimmen. De meeste puisten die ik tot nu toe ben tegengekomen liet ik links liggen. Meestal deed ik weinig met puisten. Ik heb in mijn leven ook weinig last gehad van puisten. Puisten verdwijnen doorgaans uit zichzelf weer. Heel soms kneep ik er één uit. Maar hier was duidelijk iets anders aan de hand. Deze puist is niet om uit te knijpen, deze puist knijpt blijkbaar jóú uit!
Vuurspuwend monster
Er was echter meer gaande! Naast dat Mr. Mont Ventoux de auteur is van dit boek op en over de kale berg, is het ook de vader van mijn vriendin Nienke. En dat geeft zo´n zinnetje van de auteur aan de binnenkant van het voorblad natuurlijk een geheel andere lading. Er borrelde bij mij een middeleeuws archetype naar boven. De kale berg als vuurspuwend monster (de puist) welke door de ridder te paard (Gerben op zijn MTB) onschadelijk moest worden gemaakt om zo te imponeren op de familie van de jonkvrouw (Nienke). Misschien alles bij elkaar een wat gedateerde metafoor, maar hij drong zich nu eenmaal in mijn fantasie op. En impulsief als ik ben, was ik de uitdaging ondertussen al aangegaan.
Zo begon het dat ik niet meer alléén min of meer dagelijks trainde voor mijn wekelijkse competitie met het clubje mountainbikende vrienden op de Amerongse berg. In mijn achterhoofd zat vanaf dat moment ook steeds de beklimming van de Mont Ventoux. Een combinatie van spinnen, hardlopen en ongeveer één keer per week mountainbiken, moest in een periode van ongeveer driekwart jaar voldoende conditie opleveren om het monster te lijf te gaan. Aan de voorbereidingen mag het niet liggen. In diezelfde periode van driekwart jaar heb ik ook mijn uitrusting geoptimaliseerd. Er werd een Polar watch aangeschaft voor continue hartbewaking. Mijn witte paard werd wekelijks vertroeteld met een schoonmaakbeurt waarna hij werd voorzien van verse olie. En voor de berijder van het witte paard werden geregeld nieuwe attributen aan het harnas toegevoegd. Sluitstuk was een felrode maliënkolder. Natuurlijk felrood, want daar zou dat monster in die berg wel van terugschrikken.
En zo kwam het dat Mr. Mont Ventoux en ik op de ochtend van de 13de juli 2005 aan de voet van de berg, vanuit Bedoin, onze klim begonnen. Het laatste beetje ochtendrood was aan het verdwijnen. Onze wekkers hadden ons om zes uur uit de slaap gehaald, waarna wij ons hadden gelaafd aan een calorierijk ontbijt. In Bedoin besloten wij ons ontbijt nog een kleine aanvulling te geven in de vorm van een pain au chocola. Om vervolgens volledig bewapend met de nodige calorieën voor de klim en ongeveer anderhalve liter water om het vuurspuwende monster te blussen, de puist te gaan beklimmen.
Kleine duiveltjes
Onze route liep over het mountainbike pad vanuit Bedoin tot aan iets boven Chalet Reynard. Bekend onder de naam Route Joseph Eymard. In totaal een kleine 29.8 km klimmen over geaccidenteerd terrein. Wat zoveel wil zeggen als: klimmen met je lichtste verzet en je suf trappen op de losliggende keien. Die losliggende keien leken haast kleine duiveltjes die met zijn allen maar één doel hadden, namelijk je stuur precies die kant op bewegen waar je niet heen wilde. Bij voorkeur het ravijn in! Naast dat er dus veel energie nodig was om continu te blijven klimmen, maakten de zwerfkeien dat er ook steeds aandachtig moest worden gestuurd. Ondanks dat de duiveltjes er één keer bijna in waren geslaagd mij kennis te laten maken met het ravijn, bleef ik op mijn stalen ros zitten.
Aangezien mijn missie er vooral uit bestond om het monster te bevechten, vergat ik nu en dan om van de mooie vergezichten te genieten. Eén keer wees Mr.Mont Ventoux mij daar fijntjes op door mij terug te bestellen en te wijzen naar de top alwaar het observatoire schitterde in een felle ochtendzon. Lang mocht ik van mijzelf daar niet naar kijken, het vuurspuwende monster moest nog een paar genadeloze tikken ontvangen. Dus ik sprong snel weer op mijn ros en spoorde met mijn SPD schoenen het paard weer eens flink aan.
Heroïek
Het kwam ergens halverwege de berg in mij op dat er een bepaalde relatie leek te zijn tussen fietsversnellingen en de tijd. Hoe lager het verzet was waarin ik fietste, hoe langzamer de tijd leek te verstrijken. En nu zou hier misschien een uitgebreide beschrijving van de heroïsche gebeurtenissen welke zich in de tussenliggende tijd hebben afgespeeld op zijn plaats zijn. Toch begin ik er niet aan. Eenvoudig omdat die heroïek met één woord is samen te vatten: fietsen, fietsen, fietsen, fietsen, fietsen... Net zo lang tot je de laatste steile bocht hebt genomen.
Gedurende de Route Joseph Eymard was ik het gewraakte monster nog niet tegengekomen. Even leek het erop dat het monster zich ook niet meer zou vertonen. Het mountainbike pad eindigt op de geasfalteerde weg enkele honderden meters boven Chalet Reynard en ondertussen waren wij bij dit einde aangekomen. Ik verwachtte het monster ergens op de Route Joseph Eymard, maar daar zat hij dus niet.
Maar waar houdt dat vuurspuwende kreng zich dan toch schuil? Kom ik dat verschrikkelijke beest überhaupt nog wel tegen? Ongeveer tegelijkertijd dat deze gedachten mij bezighielden, begon ik aan de laatste zes kilometer van de klim. Nienke en Betty, de vrouw van Mr. Mont Ventoux, hadden ons met de auto opgewacht bij Chalet Reynard. Zij zouden ons begeleiden bij het afleggen van de laatste zes kilometer tot de top. Die konden geen probleem meer vormen. Hier in dit kale landschap kan dat vuurspuwende monster zich niet schuilhouden, dacht ik.
Het Monster slaat toe
Eufoor begon ik aan de eerste kilometer van de laatste zes die wij nog over het asfalt moesten afleggen. Opeens voelde ik dat iets in toenemende mate mij begon te belemmeren om nog met dezelfde flair van een minuut geleden de trappers in de rondte te trappen. Het leek of ik opeens door dikke pap aan het fietsen was. Ademhalen werd zwaarder. Ik probeerde daarom frequenter te ademen. Helpen deed het niet. Het voelde alsof een dikke zware arm om mijn torso was geslagen. Een arm die mij met alle macht van die berg af wilde trekken. Omlaag! Het monster kondigde zich aan in een geheel andere gedaante dan ik vooraf had voorspeld en ook op een moment dat ik hem niet meer verwachtte.
Zwoegend en steunend, afwisselend op de linker en rechter pedaal van mijn ros, drong het tot mij door dat de strijd niet al was gestreden. Hij begon nu! Juist nu deed de kans zich voor om die puist te pakken en dat monster een lesje te leren. Ik stortte mij volledig in de strijd. Nienke en Betty, stonden enthousiast te fotograferen en te motiveren. Dat hielp flink. Want op het moment dat ik dacht dat ik stilstond, wisten zei mij vanuit de auto te vertellen dat ik ontzettend lekker bezig was. Continu vechtend, linker en rechter hoekslagen uitdelend tegen het monster, kwam de laatste steile bocht in het zicht. Met een laatste krachtsexplosie gaf ik in de finale steile bocht voor de top het monster een genadeslag. Met de finishlijn in zicht voelde het alsof de zware arm van mijn borstkas afgleed. Het vuurspuwende monster had zijn laatste adem uitgeblazen.
Later heb ik de foto’s bekeken. Geen monster te zien...
Gerben van de Kraats
Naschrift Mr.Mont Ventoux: In zijn gevecht met Het Monster is ridder Gerben Mr.Mont Ventoux helemaal vergeten. Maar ook hij is bovengekomen, zei het wat later, en ook hij wist zich te ontrukken aan de machtige arm van Het Monster. En het is ridder Gerben gelukt zowel de jonkvrouw als 'de familie' te imponeren.
