Over onderschatting, voorbereiding, leermomenten en het stellen van nieuwe doelen!
Aanleiding en de “perfecte” voorbereiding in 2005
Hoewel een aantal jaren geleden er al eens over nagedacht te hebben, nam ik mij in de loop van 2004 voor om
in 2005 per fiets een Franse reus te beklimmen. Zodra je een dergelijk voornemen ventileert worden allerlei goedbedoelde adviezen op je afgevuurd. Vraagtekens waren er dus volop. Maar op basis van eigen inzicht, boekenwijsheid en op gevoel, probeerde ik mijzelf vanaf april 2005 in letterlijke en spreekwoordelijke zin in vorm te krijgen. Allereerst mijn overgewicht, resultaat van een Bourgondische levensinstelling, aanpakken.
Ca. 5 kg leek me voorlopig wel genoeg. Hoe? Logisch zou zijn geweest om veel buiten te fietsen op mijn mountainbike! Welnee, dat deed ik ook wel af en toe maar regelmatig trainen op de sportschool leek me efficiënter, dat kostte minder tijd. Advies inwinnen bij instructeurs? Welnee, vond ondergetekende niet nodig. Gewoon veel en hard trainen op de ‘hometrainer’ moest toch ook kunnen. Een opbouwende weerstand van 12 naar 20 moest mij de explosieve benen geven om de Mont Ventoux op te vliegen. Daarnaast wat wijntjes en Duveltjes laten staan en klaar dacht Erik te zijn. Goed nagedacht over een optimale voorbereiding met betrekking tot materiaalkeuze en conditie? Uhh nee dus.
D-Day
Augustus in de Provence. Een mooie zomerse, maar wel warme en ook drukke dag. Met een ietwat misselijk gevoel opgestaan. Zenuwen? JA. Omdat ik wist wat ik kon verwachten? NEE. Na de nodige momenten van fysiek en mentaal afzien tijdens mijn 2.5 jarige diensttijd in Rotterdam en Doorn, werd dit een nieuwe fase van afzien in mijn sportende privé leven. Na een goed ontbijt, veel water, een warme douche, mijn mountainbike op het dak van de auto gezet en samen met mijn vrouw Yvonne, via Bedoin naar de top van de Mont Ventoux gereden. Met de auto viel dat niet tegen en het afzien viel bovendien mee. Sportieve bevrediging gaf het echter niet dus toch maar mijn fiets van het dak gehaald.
Waarom start vanaf de top? Dat verdient enige uitleg. Normaliter had ik uiteraard vanuit Bedoin per fiets in één keer naar boven gekoerst. Mijn vrouw wilde er natuurlijk bij zijn als ik de top op kwam fietsen. En eerlijk gezegd leek mij dat ook een mooi kippenvel moment. Zij had echter nog nooit met de auto een berg opgereden en omwille van de veiligheid van haar en van mijn fietsende kompanen in de afdaling gaf het mij geen comfortabel gevoel haar alleen het stuur toe te vertrouwen. Zo gezegd zo gedaan.
Boven gekomen heb ik mij in de auto geprepareerd, want door de harde en kille wind was het buiten niet echt uitnodigend. Dus windjack aan, een nog vlak voor vertrek in Nederland gekochte helm c.q. armzalige pot op de kop en een bril op. Zoals gezegd fiets van de auto (scheelde overigens niet veel of mijn fiets was door de harde wind eerder beneden dan ondergetekende) en zeer voorzichtig naar beneden gekoerst. In de eerste meters naar beneden vroeg ik mijzelf al af waar ik aan begonnen was. De harde wind en snelheid (ik had nog nooit een Nederlandse heuvel op gefietst en dus ook niet af gefietst, laat staan een respectabele berg als de Mont Ventoux), boezemden ontzag in. Ik was gewaarschuwd.
Eerste debacle
Graag had ik van tevoren ergens gelezen dat er bij Chalet Reynard een parallelle splitsing richting Bedoin én Sault was, weliswaar met klein hoogteverschil maar toch. Je raadt het al: door drukte aldaar van mensen en auto’s gecombineerd met mijn “perfecte” voorbereiding en hoge mate van concentratie in de afdaling moest ik enige tijd na Chalet Reynard concluderen dat a) deze weg mij in het geheel onbekend voorkwam, b) het bos andere vormen had aangenomen, c) ik de nodige huisjes (met opschrift) miste die ik met de auto opwaarts wel degelijk gezien dacht te hebben, d) de weg van een wat mindere kwaliteit was en e) ik dus triest maar waar op één berg in staat was geweest een verkeerde ‘afslag’ te nemen. Nee, lieve mensen, geen slap excuus om de ‘makkelijkste’ kant van de berg te nemen, gewoon een samenloop van omstandigheden die paste bij mijn “zeer goede” voorbereidingen! Terugkeren was m.i. geen optie omdat ik veronderstelde al mijn energie nog nodig te hebben en die extra terug te rijden kilometers het uiteindelijk gewenste resultaat zeker niet ten goede zou komen. Tussen de inmiddels gekortwiekte lavendel velden aangekomen belde ik zwaar teleurgesteld mijn vrouw. Eerlijkheidshalve, in kon wel janken. Noodgedwongen de “mietjes” kant pakken, gelukkig heet deze de oostkant en niet achterkant anders had ik mij helemaal oncomfortabel gevoeld. Schijnbaar onverstoord mijn schitterende pot van mijn hoofd, windjack en bananen erin gepropt, de combinatie op een zeer doordachte wijze aan het stuur gemonteerd en het avontuur ging van start. Eigenlijk ging het wel lekker, de kilometers reden gemakkelijk weg en zowaar ging ik op mijn normale/standaard pedalen met gympen de nodige fietsliefhebbers voorbij. In mijn euforie belde ik zelfs al fietsend mijn vrouw. Uiteindelijk bleek ze niets van mijn boodschap begrepen te hebben, maar dat terzijde. Deze euforie was overigens snel verdwenen nabij Chalet Reynard.
Wind en ‘liters lactaat’ leken mijn grootste tegenstanders te worden. Dapper als ik was had ik voor vertrek nog geroepen “als ik één voet op de grond zet, ga ik terug en start ik weer opnieuw”. Ja natuurlijk Erik!
Na circa 2 kilometer voorbij de boomgrens, en de top al meerdere malen in mijn vizier, kwam toch echt het tweede debacle: mijn volgelopen lactaat benen aan de grond. Strekken deed pijn en leek geen soelaas te bieden en bovendien gingen op pijnlijk wijze mijn benen op slot. Daarnaast werd haarscherp blootgelegd welke spieren en pezen training te kort waren gekomen. Maar goed, fysiek en mentaal afzien past binnen mijn karakter en vermogen en opgeven niet, dus de tocht werd vervolgd. Bovendien had ik geen keus, mijn vrouw keek op de top met verlangen naar mij uit en ik wellicht nog meer naar haar.
Na nog één keer even te zijn gestopt, stond honderd meter onder de top mijn te schaars geklede en van kou verkleumde kanjer ofwel vrouw mij op te wachten (goede voorbereiding Erik!). Zij rende me tegemoet en daarna met me mee en schreeuwde me naar boven . Door haar heb ik de laatste paar honderd meters fietsend afgelegd en ben ik niet naar de top gelopen, iets wat serieus door mijn hoofd had gespeeld. Moe maar voldaan en met erg zware benen nam ik me boven voor om a) het de volgende dag weer te proberen, maar dan vanuit Bedoin en
b) volgend jaar goed getraind terug te keren maar dan op een racefiets. Over a) kan ik kort zijn, met hevige spier- en peespijn heb ik met een hevig pompende niet vast te zetten voorvork vanuit Bedoin Chalet Reynard zonder te stoppen kunnen bereiken, daarna vond ik het wel weer goed voor 2004. Een afdaling restte.
2005: De laatste meters: uitgeput, verzuurd en door mijn vrouw omhoog geschreeuwd. Mijn eerste stempel van die dag. Start vanaf de marmeren streep.
’s Avonds, onder het genot van een heerlijk diner en fles wijn in Hotel des Pins (1.5/ 2 km buiten centrum van Bedoin, zeer aan te raden overigens), heb ik mij stellig voorgenomen me voor juni 2006 op te maken voor een “meerdere keren op één dag” poging! Overmoed? Nee, geenszins! Vastberaden? Jazeker, 100%.
De voorbereiding 2006
Deze begon direct bij thuiskomst met het oriënteren op een nieuwe racefiets. Na mij goed te hebben laten adviseren door mijn collega en naamgenoot Erik was mijn eerste racefiets in september 2005 een feit. Nog geen 3 dagen in mijn bezit en geen meter gereden, kwam mijn eerste echte racefietsontmaagding. Erik had mij geënthousiasmeerd voor de Henk Lubberding Classic 2005. Regen viel ons vanaf de start geruime tijd en in voldoende mate ten deel, met de nodige val- en slippartijen bij andere deelnemers tot gevolg. Het groentje bleef, m.b.v. de nodige aanwijzingen van Erik, gespaard. Ongeacht regen, zadelpijn en verzuring heb ik deze tocht als prachtig en leerzaam ervaren. Veel tips en suggesties maakten mij die dag bekend met het racefietsen op de weg. Eerlijk is eerlijk, na 135km was ik blij dat ik heelhuids over de finish kwam en weer snel in de auto op weg naar Utrecht kon tuffen, met een cyclo ranking ergens bij de laatste 20. Moe maar voldaan was hoe dan ook het overall resultaat, maar wel met het voornemen om in 2006 een beter resultaat neer te zullen zetten.
Om te komen tot een goed doordacht trainingprogramma heb ik, naast het advies van Erik (“kilometers en nog eens kilometers maken”), met een triatleet en sportinstructeur van mijn sportschool een programma opgesteld om vanaf december mijn benen, onderrug en buikspieren krachtiger te maken. Daarnaast heb ik mij in december een uitgebreide sport medische keuring in Papendal laten welgevallen. Al met al moest dit mijn stevige basis worden voor het rijden van de AGR, Klimmen-Banneux-Klimmen, Jean Nelissen Classic, Steven Rooks Classic, Limburgs Mooiste en vele trainingsweekenden in hoofdzakelijk Limburg en Luxemburg. Doelen waren veel kilometers in geaccidenteerd terrein, het lichaamsgewicht nog eens circa 5 kg omlaag, sterke been-, buik- en rugspieren en het uiteindelijke hoofddoel zoals gezegd een meervoudige beklimming van de Mont Ventoux in juni 2006. En om dit laatste kracht bij te zetten en er geen vrijblijvende exercitie van te maken in ieder geval bij de heer Pic (hoe toepasselijk) ingeschreven voor de Club des Cinglés de Mont Ventoux. Zie voor alle noodzakelijke informatie (www.dekaleberg.nl).
Voor de tweede keer op weg naar Bedoin
18-06-2006 mijn vader opgehaald en vertrokken uit De Meern. Na China 2004 ook dit avontuur weer met mijn vader annex vriend.
19-06-2006 om 09.00 uur aankomst Hotel des Pins in Bedoin. Rondje lopen, wat krentenbollen, door moeders gebraden gehaktballetjes en water genuttigd als ontbijt. Even een uiltje geknapt en de middag gebruikt om het gehele traject Bedoin, top, Malaucène, top, Sault, top, Bedoin te verkennen per auto. Voor mij om herkenningspunten te creëren en aan de hand van de profielen de zwaarte per deel van het traject in te schatten en voor mijn vader de mogelijkheid om de juiste foto posities in te nemen. ‘s- Avonds vervolgens een heerlijke salade, pasta en veel water (hoeveel pasta ik afgelopen week heb gegeten weet ik niet meer, maar ook deze smaakte wederom top) bij Portail de l’Olivier en vroeg naar bed.
D-Day 2
20-06-2006, zowel mijn 35ste verjaardag als, belangrijker nog, de grote dag waar ik een jaar met veel plezier naar uit had gekeken. Geen zenuwen zoals het jaar ervoor. Mijn doordachte, intensieve voorbereiding en goede materiaal gaven mij een goed gevoel van gepast zelfvertrouwen. Om 05.30 uur ging de wekker. Douchen, ontbijt
(4 NL krentenbollen, 2 bananen, energie drank en 1 liter water), 750 cc bidons aftoppen (6x waarvan 3 met Energy Boost van Leppin en 3x met water), benen en onderrug insmeren met Sportsbalm, auto inladen met helm, windjack, veel water, Gatorade, Red Bull, bananen en ander proviand en klaar voor deze mooie dag. Pa achter het stuur en zoonlief op de fiets (overigens ook achter het stuur). Van het hotel via het bakkertje in Bedoin voor mijn eerste stempel (dit kan bij elke bar, bakker en de toeristenbureaus in alle de drie plaatsen), naar de marmeren streep gereden, mijn Ciclo Hac4 fietscomputer geactiveerd en Go. De eerste relatief vlakke kilometers gingen moeizaam, twijfel inzake mijn ambities die dag maakte zich een klein beetje meester van mij. Doortrappen, niet zeuren en verstand op nul verdreven mijn mindere gevoel en in het beruchte bos kwam ik in het ritme.
Vliegen in het bos ja, maar hinderlijk? Relativeer en projecteer het beeld van ‘onbewogen’ kinderen in derde wereld landen met tientallen vliegen rond en op het hoofd en deze ‘extra zware’ Mont Ventoux dimensie raakt snel op de achtergrond. Moet zeggen, mijn eerste tocht naar de top liep perfect. Hartslag binnen mijn gestelde en gemeten grenzen, het tracé in het bos en door het maanlandschap waren mij welgezind, temperatuur aangenaam, wind acceptabel met af en toe een kleine uithaal en mijn vader ten behoeve van aanmoediging en foto’s op de juiste plekken gesitueerd. Oh ja, ijle lucht die het zwaarder maakt? Mijn inziens ook deze extra zware Mont Ventoux dimensie ietwat overtrokken.
In goede staat en vol vertrouwen na 2 uur rijden aangekomen op de top. Even met grappige gevoelens aan het jaar ervoor gedacht, pa maakt een foto van mij en praat even met een andere Nederlandse beklimmer. Ik naar het restaurantje beneden gelopen voor mijn tweede stempel (en de enige noodzakelijke stempel op de top). Terug bij de auto water en een blikje Red Bull gedronken, banaan gegeten, helm op, windjack aan en circa 5 minuten na mijn vader (i.v.m. enige foto’s in de afdaling) geconcentreerd naar beneden.
De afdaling naar Malaucène, schitterend en snel. Goede en doorgaans heel brede wegen. Testrijdende nieuwe van oorspronkelijke vormen ontdane Mercedessen? Ja. Echter zeer oplettende bestuurders, niet hinderlijk, niet roekeloos en zeer professioneel. Het geluid van met hoge toeren draaiende motoren was eigenlijk wel mooi. In het centrum Malaucène aangekomen eerst mijn derde stempel gehaald bij één van de vele horeca etablissementen, bij een andere tent mijn blaas geleegd. Vervolgens mijn lichaam weer bijgevuld met flesje Gatorade, koolhydraten/ eiwit reep en Squeeze gel, nieuwe bidons in de houders en op voor de tweede beklimming.
De klim vanuit Malaucène, hoewel qua karakteristieken min of meer gelijk aan de beklimming vanuit Bedoin (Bedoin heeft de reputatie de zwaarste beklimming te zijn), vond ik achteraf beschouwd het zwaarst. Niet zozeer fysiek omdat dit de tweede beklimming was maar vooral mentaal. Met name het feit dat je het karakteristieke beeld van de (kale en maanachtige) top van de Mont Ventoux geen enkele keer ontwaart, en dus geen richtpunt hebt tot ‘vlak’ onder de top (zie onderstaande foto), en vervolgens in korte afstand aanzienlijk wat meters opwaarts moet. Oh ja altijd leuk, ongeveer halverwege de klim door 2 ambitieuze, op het grote blad draaiende maar duidelijk nu al zwaar hijgende en arrogant naar mij kijkende fietskompanen ingehaald. De verleiding was groot aan te haken en vervolgens hen weer te passeren, maar mijn eigen tempo en hartslag waren mij heilig. Daarom riep ik tegen mijn vader dat ik ze nog wel zou ‘pakken’, hetgeen uiteindelijk geschiedde tussen kilometer 18 en 20. Zij ogenschijnlijk opgebrand en ik nog relatief fit. Haastige spoed en haantjesgedrag passen niet op de Mont Ventoux, eigen klim tempo daarentegen wel. Gezien mijn fysieke en mentale gesteldheid in de laatste kilometer, zat een derde beklimming voor die dag er dus ook nog in. Bovenop de top nog even mijn vrouw en moeder gebeld dat ik voor de één na laatste afdaling en laatste beklimming van die dag stond. Water drinken, Red Bull, banaan, mars, jack aan en helm op en weer naar beneden via het maanlandschap, langs Chalet Reynard en de goede afslag richting Sault. Snelheidsrecords moet je niet willen breken op deze afdaling, de breedte en gesteldheid van de weg plus de vele dennenappels zorgden bij mij voor een stuk voorzichtigheid.
Veilig aangekomen in Sault. Mijn vader de auto geparkeerd bij ‘Bar la Promenade’ en ik mij snel ontdaan van mijn helm en windjack (het was warm). Vervolgens het gebruikelijke ritueel van stempel halen bij eerder genoemde bar. De blaas legen aldaar was gezien de wachtende rij dames en heren geen comfortabele optie dus restte mij, gezien het naastgelegen en overvolle terras, niets anders dan in de auto op een acrobatische wijze een lege fles te vullen met mijn afvalstoffen. Vervolgens mijn benen en onderrug getrakteerd op een nieuwe smeerbeurt en mijn inwendige lichaam verwend met een flesje Gatorade, koolhydraten/ eiwit reep en Squeeze gel. Nieuwe bidons in de houders, voor het eerst die dag mijn iPod met stevige rock op mijn hoofd en voor de derde maal die dag in de ‘beugels’! Net zoals bij de andere twee beklimmingen waren ook hier de eerste 5-7km niet optimaal. Mijn vader op de juiste aanmoedigingspunten en de decibellen van System of a Down doorbraken mijn gevoel van vermoeide benen en pijn in de onderrug en gaven mij een boost. Vervolgens tot aan Chalet Reynard met relatief hoog tempo naar boven. Achteraf had ik beter wat spaarzamer met mijn energie kunnen omgaan, want in het ‘maanlandschap’ kwam ik de eerste echte en pijnlijke vermoeidheid van die dag tegen. Pijn in de onderrug en kramp in mijn voeten namen bezit van mijn gedachten en lieten mij tot aan de top niet meer los. Doorzetten en in een roes naar boven brachten mij mijn derde overwinning van die dag. Wat een heerlijk intens moment was dat. Mijn missie was volbracht, drie maal de Mont Ventoux op één dag waarbij tijdens de drie beklimmingen geen voet aan de grond. Een trotse vader neemt nog een laatste foto van een vermoeide Erik, een babbeltje met geïnteresseerde Engelsen toeristen, wat eten en drinken en winddicht ingepakt voor de laatste keer afdalen naar Bedoin. Rustig aan was mijn motto, wat ik in mijn euforie en met een kick snel liet varen. Het toetje van de dag moest in stijl maar wel verantwoord worden afgesloten. Na 09:38:59 uur (inclusief stops) en 08:04:20 uur (exclusief stops), een kleine 137 km, 4285 hoogtemeters, circa 200 foto’s verder en een laatste afsluitende foto bij de marmeren streep en mijn heerlijke sportieve fietsdag was ten einde en geslaagd.
Snel naar het hotel. Na een maand onthouding op het terras twee lekkere tapbiertjes genuttigd. Na het douchen de data van mijn fietscomputer en de door mijn vader gemaakte foto’s ge-upload naar mijn laptop en deze ‘geanalyseerd en geëvalueerd’ en vooral ook nagenoten. Na even een uiltje geknapt te hebben deden we ons
’s Avonds bij het hotel tegoed aan een heerlijke maaltijd met dito wijn, portje en cognacje. Een goede nachtrust was verzekerd. Natuurlijk moe, maar zwaar kapot na de inspanning van die dag was ik zeker niet. Een gezond lichaam herstelt opmerkelijk snel. Ook de dag erna voelde ik geen overdreven spierpijn waardoor een wandeling naar Bedoin om te eten en Nederland- Argentinië te kijken geen pijnlijke fysieke opgave was.
Terug in Nederland een briefje, mijn stempelkaart en vele pagina’s uitgeprinte data van mijn fietscomputer (is erg handig ter ondersteuning, elke 20 seconden een opname van tijd, snelheid, hartslag, etc.) per aangetekende post naar de heer Pic gestuurd. Circa 1.5 week later had ik de homologatie binnen.
Wederom een mooi moment en aanleiding om mijn foto slide show voor de zoveelste keer te bekijken en de tocht te herbeleven.
Hoewel ik een drievoudige beklimming eigenlijk wel voldoende vond en op zoek zou gaan naar andere uitdagingen op fietsgebied, waren de reacties van Alex “…En je bent nog jong genoeg om nog eens de Galérien te proberen, of de Diable, Forestier, .....?” en de persoonlijke note van de heer Pic “Galérien en 2007? “ voor mij aanleiding om mijn nieuwe doel en uitdaging op vertrouwd terrein te laten plaatsvinden, en wel een viervoudige beklimming of wel Galérien. In mijn ‘opwerkprogramma 2007’ liggen inmiddels de beklimmingen van de Passo Gavia, Passo Stelvio en de Mortirolo in Italië in juni vast en uiteraard vanaf februari weer vele kilometers in Limburg en Luxemburg . Wat een heerlijke bezigheid is fietsen toch, had ik het maar jaren eerder ontdekt.
Erik Moen
Cinglé no: 1617
