De kou viel wel mee. Zonder armstukken, maar met een windvestje, dalen we af naar Bédoin. De eerste beklimming zit er op. Vanuit Sault zijn we om 7u27 gestart. Met in totaal 100 fietsers en lopers. Zo'n kleine 2 uur later zijn we de DESTIL trailer en Chalet Reynard alweer voorbij. We waren in 1 uur en 40 minuten boven, geheel volgens plan.
Niet te veel spanning op de benen gehad en de hartslag goed onder controle, ver weg van mijn omslagpunt. Afdalen op de mountainbike voelt goed. De Merida 29er rolt lekker naar beneden. In Bédoin halen we onze tweede stempel en stoppen kort bij Ruurd van Hitachi. Hij heeft zijn bus zo'n drie kilometer buiten het dorp geparkeerd en voorziet ons van water en een paar repen. Heerlijk!
Na even te hebben gezocht naar het juiste pad, zitten we op de onverharde route door het bos. Vanuit Bédoin hebben we eerst een stuk over het asfalt moeten rijden om vervolgens het bos in te kunnen. De eerste kilometer voelt goed, daarna wordt het lastiger. De grond bestaat uit losse kiezelstenen en sommige stukken zijn erg steil, tot zelfs 16%. Mijn achterwielen hebben weinig grip en tegelijkertijd begint het heet te worden. Op dit gedeelte van de berg staat de zon recht boven ons en de bomen houden ons uit de wind. Het zweet stroomt van mijn lichaam, mijn eerste bidon is leeg. John zegt me nog eens: "Straks bij de T-splitsing hebben we het ergste gehad". Daar houd ik me maar aan vast, eerst de splitsing zien te bereiken. Ondertussen halen we een groep Fransen in. Echte mountainbikers, met stoere kleding en camelbags. Ook zij zijn aan het afzien. Bij de T-splitsing gaan zij rechts en wij links. Hier moet het beter te doen zijn. Mijn bidons zijn inmiddels allebei leeg. Ik heb dorst en ik heb last van de hitte. Mijn lichaam raakt de warmte niet kwijt. Als ik achterom kijk, zijn Tom, Ritchie en Bjorn niet meer te zien. Tom is nog het langst bij ons gebleven, maar heeft een lichter verzet gekozen en blijft achter.
De afdaling op de MTB. John, Tom en ik. Foto Ruurd vd Vegt.
Bij de uitgang van het bos staat een auto met een Nederlands kenteken. John bedenkt zich niet en vraagt direct of de mensen water bij zich hebben. Godzijdank vullen ze onze bidons met vers water. Het valt me nu pas op dat hij maar een bidon bij zich heeft. Hoe heeft hij dat vol kunnen houden?
We komen op het asfalt van Malaucène naar de top. Nog een paar zware kilometers en de helft van de beklimmingen zit er op. Het plan is reeds in duigen gevallen. We zouden deze tocht net zo rustig nemen als de eerste beklimming, maar het was veel te zwaar. Het heeft erg veel energie gekost, deze klim was niet licht te nemen.
In Malaucène bel ik even naar huis voor de tussenstand. John is inmiddels voor ons uit en Tom en ik hebben net gestempeld. Bij de post aan de voet van de berg staat Koos. We stoppen en vragen of Koos cola heeft. Normaal drink ik nooit cola, maar nu heb ik het echt nodig. Helaas, geen cola! We vullen de bidons met water en vervolgen onze weg. Na een paar kilometer rij ik weer alleen en spookt er van alles door mijn hoofd. Waarom heb ik me laten verleiden om 4x te gaan? Ik had toch ook gewoon weer 3x kunnen gaan? Dat heb ik vorig jaar gedaan en dat was al zwaar genoeg! Nee, ik had in een opwelling gezegd met de mannen mee te gaan. Nu rij ik hier alleen. In de hitte. Met John voor me en de andere 4 achter me. Uitslovers zijn we! Ik overweeg na deze beklimming te stoppen. Koos komt me een colaatje brengen, de held!
De bus aan de top van de Mont Ventoux. Foto Erwin Rijkers
Boven, in de DESTIL bus, trek ik een schoon zweetshirt aan. Ik word perfect verzorgd. Wat eten en drinken, dan opnieuw afdalen naar de trailer. Ik begin te twijfelen. Ik wil misschien toch nog wel een keer. Maar alleen klimmen doe ik niet meer, ik hoop dat Ritchie en Tom met me mee willen. John is al ver voor me uit.
Op de massagetafel laat ik alles nog eens door mijn hoofd gaan. Mijn hartslag is de hele dag goed geweest. Mijn spieren hebben zich goed gehouden. Ik heb geen kramp of zadelpijn gehad. Tuurlijk heb ik afgezien, maar ik ben op driekwart van mijn missie. Ik bedenk me nog eens goed waarom we dit allemaal doen en besluit een vierde keer te gaan. We fietsen hier tenslotte voor Orange Babies!
Mijn laatste beklimming. Foto CS Fotografie
Ruurd is blij dat hij ons nogmaals langs ziet komen. We zijn de laatsten die aan de klim vanuit Bédoin beginnen. We laten ons voorzien van eten en drinken om vervolgens weer te gaan klimmen. De laatste klim! Tom, Ritchie en ik spreken met elkaar af samen te gaan fietsen. We hebben elkaars steun hard nodig, dit wordt zwaar. Gelukkig is het minder warm aan het worden. Na zes kilometer doet zich hetzelfde voor als vanuit Malaucène: we fietsen alle drie alleen, in ons eigen tempo. Omringd door een paar volgauto's: Ruurd in de Hitachi-bus en Erwin en Marius in de bus van het Orange Babies Cycling Team. Daarin zit ook Annemarie, de cameravrouw. Om de paar kilometer worden we aangemoedigd. Ze schreeuwen naar ons dat we goed zijn en dat we nog even moeten doorzetten. Ook krijgen we informatie over de rest: John is al boven en Bjorn en Frank mogen niet aan hun laatste klim beginnen. Het is inmiddels te laat voor ze geworden, met dit tempo is het al donker aan de top als ze boven komen. Jammer voor de twee mannen, maar een begrijpelijk besluit.
Foto Erwin Rijkers
Vlak voordat ik het bos uitkom neem ik nog een korte pauze. Ik trek mijn zweetshirtje weer aan. In het bos had ik dat uitgedaan en ze hadden het aan de antenne van de bus gehangen. Mooi droog kon ik mijn weg vervolgen. De container en de Romney loodsen langs de weg zijn voor mij het teken dat ik het bos uit ben. Het zwaarste stuk is achter de rug! Ik voel me weer goed en mijn hartslag is nog steeds onder mijn omslagpunt. Langzamerhand dringt tot mij door dat ik het ga halen. Bij Chalet Reynard valt mijn Garmin uit. De batterij doet het maar twaalf uur en die zijn inmiddels voorbij. Nog zes kilometer zonder cockpit!
De trailer bij Chalet Reynard. Foto Erwin Rijkers
Ik passeer de trailer voor de vierde keer en rij door zonder op of om te kijken. Charles en Cindy gaan met hun auto achter mij aan. Later hoor ik dat ik dat laatste stuk continu 10 km per uur heb gereden. Ondanks de harde tegenwind. Op een of andere manier kwam de wind telkens om de hoek. Het kost me moeite er tegen in te gaan. Niet opgeven, denk ik bij mezelf. Het monument van Tommy Simpson geeft licht door de laaghangende zon. Ik zie stenen op het monument staan met de oranje armbandjes van Expeditie Mont Ventoux er om heen. Prachtig!
Het monument van Tom Simpson met daarop stenen met oranje EMV13 armbandjes. Foto Camiel Donders Photography
De laatste 500 meter loopt Charles met me mee. Hij schreeuwt me omhoog, tegen de wind in. Op de top staan Marius, Erwin, Cindy en Annemarie. Ook de familie van Tom juicht me toe. Ik ben er! 150 kilometer gefietst en bijna 6000 hoogtemeters gemaakt. Als Christian Pic mijn kaart accepteert mag ik me Galérien noemen. Het is koud boven: slechts 8 graden. In de bus van het Orange Babies Cycling Team warm ik een beetje op met zilverfolie om me heen. Het wachten is op Ritchie en Tom. Eerst even naar huis sms'en. En natuurlijk een foto maken. Daar komt Ritchie. Ik ren met hem mee en vang hem op. Hij is kapot en emotioneel. Wow, wat een topprestatie!
Ritchie is ook voor de vierde keer boven. Foto Erwin Rijkers
Het wachten is op Tom. Hij heeft de beklimming op zijn mountainbike gedaan en kon zo een lekker licht verzet rijden. Na een tijdje komt hij er aan. Met één arm in de lucht. We hebben het met zijn vieren gehaald! Nu zijn er 59 Nederlanders die zich Galerien mogen noemen. Moe maar voldaan rijden we terug naar Sault. We dalen af met een temperatuur van 8 graden. Van de kou voelen we niets want we genieten van onze prestatie. Het laatste stuk is een kleine beklimming naar Sault. Blij als we zijn, persen we er een laatste sprint uit. Nu is de missie echt volbracht!
De deelnemers aan Expeditie Mont Ventoux 2013. Foto CS Fotografie
EXPEDITIE MONT VENTOUX
Samen met 140 deelnemers, begeleiders en supporters hebben de vier mannen zondag 23 juni 2013 met elkaar gestreden voor Orange Babies. Het doel van de expeditie was het inzamelen van geld. Er is een geweldig bedrag opgehaald:
€ 101.514.
€ 101.514 voor Orange Babies
Orange Babies gaat dit geld besteden aan een nieuw project in Zambia. Het was een geweldig en onvergetelijk weekend. Uit het verslag blijkt al dat er veel beeldmateriaal is gemaakt.
Tekst: René Kars | Fotografie: Erwin Rijkers, CS Fotografie, Camiel Donders Photography, Ruurd van der Vegt, René Sluyter
