In 2011 ben ik, Dave Janssen, begonnen met een MTB 3 opleiding bij de NTFU. Voor de opleiding moest ik voor iemand een passend trainingsschema maken bij een bepaald trainingsdoel. Het doel dat was gekozen was het rijden van de Forestier; dat houdt in het beklimmen van de Mont Ventoux met een ATB over grotendeels onverharde paden.
Alles ging tot op de dag van het rijden van de tocht goed. Echter kan je het weer niet beïnvloeden. Op de dag van de eerste klim van Malaucène was de temperatuur gedaald tot onder het vriespunt en erger nog, we hadden ons hier niet goed op voorbereid. We hebben daarom besloten de tocht te annuleren en af te dalen naar Bedoin waar we heerlijk op een terras in de zon weer konden opwarmen. We besloten om nog eens terug te keren voor een nieuwe poging.
Voorbereiding
De training voor deze tocht bestond over het algemeen uit duurtrainingen verschillend van intensiteit. Met de achterliggende gedachte dat de Forestier een tocht is van 100 km met ongeveer 1500 hm per beklimming. Ook hebben we getraind om met een gevulde rugzak te fietsen. Tevens werd er gelet op het gewicht van de deelnemers, want met minder gewicht is het lang klimmen een stuk gemakkelijker. De fietsen die gebruikt zijn voor de Forestier waren allen 29'ers, uitgevoerd met Schwalbe Racing Ralph 29 x 2,25 banden. De ondergrond is droog en hard met veel losse stenen.
We hadden onze rugzakken gevuld met de nodige energierepen en voor later op de dag een gel omdat ik die dan makkelijker kan eten. Een aantal tabletten voor de sportdrank in de drinkzak en water. Ook 2 binnenbanden, reparatie tooltje, achterpad, fietspompje en een fototoestel.
En dit jaar niet te vergeten extra kleding. Samen met extra batterijen voor de GPS, telefoon, legitimatie, geld en pinpas. Ook hadden we walkietalkies om contact te houden met de medefietsers als deze uit zicht zijn.
In Nederland ingeschreven via de site van De Kale Berg. De stempelkaart en routekaarten kregen we thuis gestuurd. GPS track heb ik gedownload via de site.
De week voor vertrek het weer in de gaten gehouden, dit zag er gunstig uit. Woensdag 25 september vertrokken Raymond, Kees, Tjeb en ik uit Nederland. Na een reis van 11 uur kwamen we aan op ons adres in Malaucène. Donderdag gefietst onder aan de Mont Ventoux, wat al heel erg mooi was; hiermee hadden we de benen goed op spanning gezet. Goed gegeten, het materiaal gecontroleerd en alles klaar gezet voor DE DAG. En natuurlijk op tijd naar bed!
Vrijdag 27 september DE DAG
6:30 uur ging onze wekker, eerst ontbijten en dan met de auto naar de start in Malaucène, alles in gereedheid brengen en stempel gehaald bij de bakker.
Om 8:00 uur was onze start van de eerste beklimming (route Therèse Roumanille). De eerste kilometers over de weg gingen vlot, maar in gedachte houdend dat het een lange dag zou worden, dus rustig aan. Vanaf ongeveer 3 km gingen we de weg af; daar begint het bos. Ik wist nu uit ervaring dat nu ook het wandelstuk komt, dus rustig afstappen en lopen, eerst met fiets in de hand, later met de fiets op de rug. Met een moderne 29'er (10kg) is dat goed te doen. Na het lopen begon dan eindelijk het fietsen.
Na eerst wat hersteld te zijn van het lopen, het ritme opgepakt van het draaien van de pedalen. Regelmatig drinken en genieten van de omgeving en met enige regelmaat kwam de zon al om de hoek. De zon voelde goed warm, dus de extra kleding hebben we zeker nodig vandaag, was mijn gedachte. Bij de eerste korte stop om weer bij elkaar te komen na kilometer 9, was het heel warm. Dus blijven drinken en af en toe een reep. Ik kwam veel plekken tegen die ik nog herkende van de eerdere poging. Iedereen volgt zijn eigen tempo , dus soms ontstonden er aardige gaten maar we bleven binnen het bereik van onze walkietalkies.
Vanaf Col du Comte reed ieder op eigen tempo naar Mont Serein, waar ik als eerste arriveerde in een redelijke conditie, zodat ik het gevoel kreeg dat ik het zou gaan halen als ik de tijd maar in de gaten hield. Gevolgd door de andere fietsers hielden we weer een korte rustpauze. We vervolgden de weg naar de top waar je mooie vergezichten krijgt en waar je ook boven het wolkendek uitkomt.
Belangrijk voor mij was om hier een lekker ritme aan te houden en af en toe te gaan staan. En toch stiekem naar een voorligger proberen te rijden, maar ik hield wel mijn hartslag in de gaten. Toch werd het laatste stuk zwaar. Maar ja, het blijft de Ventoux en misschien ook wel omdat ik voor de rest wilde aankomen.
Om ongeveer 11:22 uur heb ik mijn eerste stempel op de top gehaald, met een goed gevoel voor de rest van de dag, heb ik rustig op de anderen gewacht. Ik heb alvast 4 blikjes cola gekocht voor als iedereen boven zou zijn. Wat mij opviel is dat ik snel herstelde als ik even mijn rust pakte. Dit gaf aan dat mijn conditie toch wel goed was. Ik kreeg na een inspanning mijn hartslag weer snel op orde. Daarom is het zo belangrijk om regelmatig te drinken en te eten. Na een half uurtje was iedereen boven en genoten we samen van de cola en het uitzicht. Windjacks aan en dan afdalen. Ik nog denken, rustig naar beneden, om weer af en toe te kunnen drinken en eten. Nee hoor, in een streep gingen we er vandoor. Maar dat is natuurlijk ook wel erg leuk!
Pauze in Bedoin
We hadden al uitgezocht dat we bij Carrefour water konden kopen en wat voor de lunch. Met 6 liter water, een tarte aux pommes en chocomel konden we de ergste trek stillen. De waterzakken werden ook weer gevuld. Na nog even een momentje rust en wat ervaringen uitwisselen, konden we weer vertrekken. We zochten de schaduw op want in de zon was het echt warm. Eerst nog een stempel aan de bar (Le Relais du Ventoux) halen, hier heeft de wegrenner Simpson ooit zijn laatste drankje gehaald.
Op naar de tweede beklimming
Voor het café richting de D974 gereden en deze overgestoken richting de naturistencampings. Hier begint het klimmen weer echt. Tjeb is een stukje vooruit omdat ik nog een sanitaire stop moest maken. De fut om meteen het gaatje weer dicht te rijden is er zo direct na de pauze nog niet, ik merk dat mijn lichaam wel even bezig is met de lunch te verwerken. Ik rij daarom rustig terug naar de anderen.
De ondergrond was nu wel erg rul, het was steeds zoeken naar het best berijdbare spoor. Na een paar bochten voor het eerst weer de benen aan de grond, ik stopte even en sproeide een bidon met alleen water in mijn nek. Gezamenlijk weer verder, al snel bleek dat iedereen weer zijn eigen tempo oppakte. Ik voorop, Raymond en Kees er achter en Tjeb sloot de rij. Ik probeerde ook steeds meer in de schaduw te rijden en begon ook uit te rekenen hoeveel meter ik nog moest klimmen, waar ik was en wanneer het asfalt weer begon. Rekenen ging niet echt meer en vooruit kijken naar de volgende bocht was soms ook niet echt prettig, want soms zag het er steil uit, maar wat later toch bleek mee te vallen omdat het pad weer goed berijdbaar was. Als ik wilde drinken stopte ik steeds even met fietsen en zette de voeten even aan de grond. Dan ging het allemaal iets gecontroleerder. Het eerste stuk asfalt was in zicht, ik dacht: stoppen en wachten op rest, maar de rest viel buiten het bereik van de walkietalkie dus ik had geen idee waar ze waren. Ik stond pal in de zon dus het zweet gutste uit mijn lichaam. Ik besloot na een korte stop en een gelletje toch weer door te rijden. We kwamen toch weer bij elkaar in de buurt, want ik hoorde weer Nederlands uit de walkietalkie klinken. Ik gaf door waar ik fietste. Bij het punt Collet Rouge Haut besloot ik toch te stoppen en te wachten op de rest, dit is een betere plek uit de zon.
Er staan meerdere borden, voor mij was het redelijk herkenbaar van een eerdere beklimming. Kees en Raymond kwamen hier voor het eerst. De twee kwamen gezamenlijk aan rijden. Tjeb was toen ook binnen het bereik van de walkietalkie, maar lag ver achter en hij gaf aan het op zijn eigen tempo te rijden en dat we niet hoefden te wachten. We gingen met z'n drieën verder, ik kwm weer op kop te liggen ook omdat ik net aan de goede zijde van het pad reed. Ik kwam weer aardig in mijn ritme en probeerde op mijn hartslag te letten, zodat hij niet boven de 150 slagen kwam en probeerde waar het kon het zitten af te wisselen met staan op de pedalen. Mijn verlangen naar de weg werd steeds groter omdat mijn rug toch wel vermoeid raakte door het fietsen met rugzak. De stenen leken ook steeds groten te worden. En dan op eens kwam de kruising Les Grands Pins!
Het daarop volgende stuk reed heerlijk, de ketting kon ook weer op het buitenblad en ik moest zelfs even remmen voor een bocht.
Ik kreeg nu het gevoel dat ik er bijna was en het ging halen. Kippenvel bij 25 graden is best gek. Maar het was nog wel een kilometer of 10 rijden naar de top. Ik kwam ook langs een paar mooie single tracks terug naar Bedoin en dacht: zal ik... Nee, niet doen en ik reed dan ook gewoon door. Buiten het bereik van de rest kwam ik aan bij Plaine des Hermitants en tot mijn verbazing stonden er een aantal tuinstoeltjes waar ik dan ook gebruik van maakte tot ik Raymond en Kees weer hoorde en zag. De opluchting was van hun gezichten af te lezen dat ze weer in de bewoonde wereld waren, want in deze beklimming waren we niets en niemand tegen gekomen. Langzaam horden we ook iets van Tjeb, hij had het zwaar maar zette door. Ik maakte me wel zorgen omdat hij helemaal alleen was, stel dat... Maar in overleg met hem via de walkietalkie, besloten we elkaar op de top te treffen.
Op naar de top, nog ruim 5 km. Doorbijten! Raymond en Kees vertrokken als eersten, ik wilde eerst de bevestiging van Tjeb dat hij alleen doorreed en we elkaar zouden zien op de top. Laatste gelletje erin en een paar flinke slokken water, lock out ingeschakeld en rijden maar. Al snel reed ik Raymond en Kees voorbij. Zij deden het op de spaarstand, ik vond het op de weg toch wel weer heel lekker rijden na al die stenen. Ik begon af te tellen want de kilometers staan op de weg, ook zag ik nog diverse namen op de weg staan van de afgelopen Tour de France. Dit gaf mij net die kick om alles eruit te persen wat er nog in zat. Bij het monument van Simpson ging ik toch even netjes zitten, sloeg een kruisje en toen wist ik dat het nog ongeveer 1500 meter was én nog 2 bochten.
De fotograaf voorbij, op naar de laatste bocht, kippenvel van wat ik allemaal meegemaakt had en met het laatste beetje energie naar de volgende bocht, tandje zwaarder geschakeld. Staan, zitten, staan, zitten. Tanden bijtend, trekkend aan het stuur door de laatste bocht en staand over de top.
Hijgend en puffend tot stilstand gekomen, wat een opluchting, staand met de fiets tussen mijn benen stond ik met mijn hoofd op het stuur op adem te komen. Al over de rand kijkend zocht ik contact met de rest die nog onderweg waren. Al snel zag ik Raymond en Kees bij het monument, ik moedigde de rest aan en gaf door dat er cola klaar stond. Raymond en Kees kwamen toen ook over de streep. Tjeb kwam ook in zicht maar hij maakte eerst nog een paar foto's bij het monument. Uiteindelijk kwam hij ook over de streep, we gaven elkaar een high five en na wat hersteltijd maakten we ons klaar voor de laatste afdaling naar Malaucène.
Windjacks en armstukken aan en daar gingen we met de nodige afstand van elkaar. Bij Mont Serein reden we de wolken weer in en werd het fris. We kwamen nog een grote kudde schapen tegen en toen we onder het wolkendek kwamen werd het gelukkig ook weer warmer. Ontspannen daalden we verder naar Malaucène, aangekomen op de parkeerplaats bij de bakker, zuchtte ik eens diep. Zo dat hebben we maar mooi gedaan!
Nagenietend op een bankje, bestellen we bij de mobiele pizza wagen een pizza voor de eerste trek en praten over elkaars belevenissen. We komen tot de conclusie dat dit de meest zware tocht is geweest die we ooit gereden hebben. Kees en Raymond zeggen 'eens en nooit meer', Tjeb zegt even niets en ik moet er nu nog even niet aan denken.
Dave Janssen
Van deze Forestier is nog een verslag.
