Het seizoen was erg druk... en daarna heb ik even kort in de lappenmand gelegen... Maar we zijn er weer.
En over die lappenmand, daar wil ik het nu even over hebben.
In Nederland heb ik toch ook diverse ervaringen gehad met ziekenhuizen en specialisten. Maar hier werkt dat toch anders. Héél anders.
De ervaring hier is dat je meestal meteen bij een specialist terecht kunt. Geen wachttijden van drie maanden. Nee hoor... dezelfde week en je hoeft ook niet dagen op een uitslag te wachten... die krijg je meteen mee. Netjes in een mapje. Je moet hier wel zelf een dossiertje aanleggen, want het ziekenhuis en de specialisten bewaren je röntgenopnames en dossiertjes niet. Dus moet je naar een ándere arts of specialist, dan neem je al je papperassen én je 'carte vital' netjes zelf mee. Wel zo veilig vind ik i.v.m. je privacy.
Zo had ik deze zomer last van een oorontsteking en moest ik naar de KNO-arts. Ik was die donderdagmiddag toch in de stad en ging er even langs om een afspraak te maken. "Wacht u even een klein momentje, dan zal ik meteen even kijken", zei de alleraardigste dokter. Oké... diagnose gesteld. Ik moest om de dag terugkomen voor een kleine behandeling. Het was donderdag, dus de volgende behandeling zou zaterdag zijn. Geen probleem. Zaterdagochtend vóór 8 uur kon ik al terrecht in de kliniek. Dus voordat mijn gasten hun ontbijt kregen, was ik al bij de KNO-arts geweest.
En samen met de zusters begonnen we te zingen: "Dansez maintenant......!"
Twee weken geleden werd ik op een zaterdagochtend wakker met twee knallende oren. Het was kwart voor acht. Ik dacht... ik bel... en ja hoor... "Komt u maar meteen, dan kijken we even." Moet je je voorstellen, op zaterdagochtend 10 voor half 9 zat ik al bij de KNO-arts.. Dat maak je in Nederland toch niet mee?
Je rekent hier ook meteen je consult met de arts af en het bedrag staat binnen 48 uur, netjes door je verzekering terugbetaald, weer op je rekening. Volgende consult op maandagochtend. Toen moest ik even een half uurtje wachten. Na de behandeling wilde ik betalen. "Non non..." zei de arts. "U heeft even moeten wachten, dit consult reken ik niet..." Nou ja.....?
Dit najaar had ik een afspraak bij een andere specialist. Omdat het in het Frans soms toch nog een beetje moeilijk kan zijn had ik mijn lieve Franse vriendin Cathy meegenomen voor morele en taalkundige bijstand.
Het zou even een naar onderzoekje zijn, dus kreeg ik een roesje van lachgas toegediend. Mijn vriendin mocht tijdens het onderzoek gewoon bij me blijven en mijn hand vasthouden; we hebben samen vreselijk moeten lachen. Ik, omdat ik het gevoel had dat ik een fles wiskey op had en zij, omdat ik zo'n wartaal uitsloeg. Onderzoek was achter de rug... niks van gemerkt.
Een week erna zou ik opgenomen worden in het ziekenhuis. Daar maakte ik kennis met de anesthesist. "Bonjour Madame. Je suis votre marchand de sable." Met andere woorden: "Dag mevrouw, ik ben uw Klaas Vaak." Op de operatietafel vlak voor de ingreep zag ik hem weer. "Je vois que vous êtes hollandaise, madame." Hij kende nóg een Hollander... Dave!! "Hoe ging dat chanson ook al weer?", vroeg hij. "Ohhh ja!" En samen met de zusters begonnen we te zingen: "Dansez maintenant......!" en toen ging bij mij het licht uit...
Drie weken later ging ik op contrôle bij de desbetreffende specialist.
In de ontvangstruimte/afsprakenbureau zaten drie secretaresses. Bij een van de secretaresses zat een klein meisje van een jaar of drie op haar knietjes op het bureau een tekening te maken. "Pour Maman". Maman had een baby in de buik en moest die even aan de dokter laten zien, babbelde ze. Een andere secretaresse had een baby in haar linkerarm, gaf deze met haar linkerhand de fles, met haar linkerschouder had ze haar telefoon vast en met haar rechterhand zat ze te schrijven... da's pas multitasken. De moeders waren even in gesprek met hun behandelend arts.
Ik zat even later in mijn auto en dacht... Hoe is dit allemaal mogelijk? Iedereen is ontspannen, vriendelijk en flexibel... En al het werk gaat gewoon door. En er zijn géén wachttijden... Hier moet ik echt een column over schrijven...
Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.
