Helena

Een eend! Daar kwam Pax mee aanlopen. Hij was ontsnapt omdat de tuinman het hek niet had afgesloten. De hele ochtend was hij zoek. Normaal gesproken hoor ik vanaf mijn terras waar Pax zo ongeveer in het dorp rondspookt aan het blaffen van de andere dorpshonden. Maar deze keer dus niet.

Ik had overal gezocht en aan iedereen gevraagd. Was in mijn auto gestapt en de hele omgeving rondgereden... Maar geen Pax... Alsof hij van de aardbodem was verdwenen. Natuurlijk deze keer geen halsband om met naam en telefoonnummer.
Ik was in alle staten... mijn hondje! (nou ja, 33 kilo!) Pax is een 100 % zuivere rashond. Een Duitse Staande jachthond. Zijn opa was kampioen Duitsland 2005.  Dus zo'n hond is hier erg geliefd voor de jacht. En dat kan hij. Ik had in Nederland een jachttraining met hem gedaan en hij was echt een ster. Zo'n hond is natuurlijk ook interessant om mee te fokken. Maar ja... dat kan niet meer met Pax. Onder protest van de lokale dierenarts zijn zijn "balletjes" verwijderd. Hij wilde ze nog vervangen door siliconen balletjes, omdat hij vond dat je de trots van zo'n mooie hond aantast als je hem zijn mannelijkheid ontneemt. Maar dat vond ik toch iets te ver gaan... Yasmijn - mijn dochter - heeft ooit eens met een lolletje gezegd als ze met Pax ging wandelen "Mam... kan dat er niet af? Zo gênant als je achter hem loopt, die grote knikkers. Maar Pax was een erg onstuimige hond. Hij had de postbode al enkele keren te grazen genomen, dus er moest iets gebeuren om hem te kalmeren. Dus... balletjes eraf! Na een paar maanden was het resultaat merkbaar. Hij werd wat rustiger... Maar ik heb het idee dat hij nog steeds boos op me is. Als er weer een teefje in het dorp loops is, kan hij me soms zó aankijken... "Ja", zeg ik dan tegen hem, "shit happens".

Dus... balletjes eraf! Na een paar maanden was het resultaat merkbaar.

Maar ja, die eend... Zo rond de middag stond hij weer bij het hek met een eend in zijn bek. Kadootje voor mij. Een keer iets anders dan de halfdode muizen die Gizmo, mijn poes, door het badkamerraam naar binnen sleept en op mijn bed neerlegt. Hij was dus naar het meertje geweest en had achter de eenden aangejaagd en er eentje als kadootje voor mij meegenomen. PaxPaxGelukkig was hij niet gespot door de lokale gendarmerie, want jagen zonder vergunning en dan ook nog buiten het seizoen, dan kun je rekenen op een flinke "amende" (bekeuring).

Ok... dit was goed afgelopen. Maar nu die eend. Waar laat ik die? Nou ben in een prima kokkin, maar om nou een eend te plukken en te slachten... Nee!! Ik heb hem maar begraven. Ja... en daar werd hier smakelijk (mhh... leuke woordspeling) om gelachen door mijn Franse vrienden. Ik koop liever een eend bij de poelier.

Zo ook toen Pax eens op een zomeravond, toen ik met onze Franse huisvriend Serge en zijn zoon hier op mijn terras zat, aan kwam lopen met een konijn. Maar geen wild konijn. Een konijn uit het hok van de buurman. Vraag me niet hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft, maar hij stond er dus mee op het terras en het beestje leefde nog. "Mam... we moeten de dierenarts bellen", riep mijn dochter. Grote hilariteit onder de Fransen. "Kom maar hier met dat konijn", zei Serge. Konijn ging mee de garage in en een half uur later lag het konijn in kant en klare stukken op mijn aanrecht. Klaar voor een echte Franse zondagmiddag lunch met pruimen, mosterd en witte wijn!

Pax kreeg een pluim van Serge en wij kregen de mededeling om vooral niets tegen de buurman te zeggen. "Watjes", vond hij ons. "Een heerlijke eend begraven en de dierenarts bellen voor een halfdood konijn!" Zoiets los je hier op met een goede braadpan en een fles wijn...

 

Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.