Helena

Na mijn beslissing op de markt in Carpentras een chambre d'hôtes te gaan beginnen duik ik nietsvermoedend in de bureauladen van de Franse bureaucratie.

Papieren...!!! Daar zijn ze dol op, hier in dit land. De chambre d'hôtes is geen probleem. Ik heb ruimte over in mijn huis en na een beetje heen en weer geschuif van wat meubels en wat leuke foto's op diverse websites, waaronder ook de www.dekaleberg.nl, is er geen weg meer terug.

Tijdens de succesvolle zomer van 2010, ben ik op mijn terras gaan zitten met een glaasje rosé, een A4-tje millimeterpapier, een liniaal, een Ikeapotloodje en een gum. Zo ben ik gaan tekenen en schetsen, het hele A4-tje vol tot ik tevreden was.
En nu...? Op naar 'la mairie' (het gemeentehuis) om de bouwvergunning aan te vragen. Aan de balie staande denk ik: "Nou, daar gaan we. Op hoop van zegen. Ze zullen me wel vertellen wat ik moet doen, de Franse papierwinkel kennende." De juffrouw aan de balie neemt mijn schetsje in ontvangst, drukt er een grote stempel op, doet dit in een map en vraagt alleen een paar foto's van het terrein. "Over 3 maanden hoort u of het in behandeling is genomen en over 6 maanden krijgt u dan uw vergunning..." Ik sta perplex! Geen architect? Nee dus! Dus zo makkelijk gaat dat... Ik had hier een hele berg huiswerk aan papieren verwacht. Oké, ik wacht af... 

En inderdaad, precies 6 maanden later valt de vergunning op mijn Franse deurmat. Keurig... Geen vertragende Franse bureauladen bij 'la mairie' in Mormoiron. 

Ik heb op mijn website www.leventdetoile.nl geplaatst dat er voor het seizoen 2011 enkele gîtes te huur zijn. Kwestie van bluf en lef. Meteen komen de eerste reserveringen al binnen. Maar er staat nog helemaal niets! Alleen onkruid en hondendrollen (van Pax...) Ja... dan wordt het spannend.

Maar er staat nog helemaal niets! Alleen onkruid en hondendrollen...

Je wilt je gasten toch iets meer aanbieden dan alleen een veld onkruid onder de stralende zon. Gelukkig heb ik een schat (inmiddels van mijn dochter...) van een aannemer gevonden en hij heeft in 5 maanden tijd de gîtes gebouwd en mij in momenten dat ik in de stromende regen met mijn map bouwpapieren en aanvragen in mijn armen stond te huilen, omdat ik het ook allemaal niet meer wist, moreel gesteund. Er komt dan zoveel op je af.

Eindelijk... De data dat de eerste gasten arriveren komt in zicht. Maar er is nog steeds geen elektriciteit en geen water aangesloten. Nou, dan word je toch wel een beetje zenuwachtig. EDF en SDEI (nutsbedrijven) gebeld... en... nee hoor... ze weten nergens van! De beroemde Franse bureauladen. Hier dus wel. In november alles aangevraagd en er is zelfs geen dossier… ongelooflijk! Complete paniek. Dan is het fijn dat je vrienden hebt die in de telefoon klimmen en belangrijke bobo's kennen bij de diverse instanties.

27 mei 2011... Iedereen is aanwezig; mijn dochter en mijn lieve vriendin Dominique, van chambre d'hôtes "Au Brabo" om te helpen met schilderen, de loodgieter, de elektricien, de (tot over zijn oren verliefde) aannemer, metselaars, timmermannen. Het is een rep en roer. En… aan het eind van de middag gaat eindelijk het licht aan en spoelt het toilet door... Iets wat toch wel prettig is als je een gîte hebt gehuurd. 


28 mei 2011… De eerste gasten staan voor de deur... Alles net op tijd klaar… pffffffff. Een paar dagen later loop ik door mijn tuin en zie iets glinsteren tussen de lavendel... de watermeter! Vergeten aan te sluiten door de mannen van het waterleidingbedrijf... Mooi zo laten... Geen slapende honden wakker maken... Mijn terrein is nog nooit zo groen geweest. Voordat ze dit ontdekken in hun bureauladen...

 

Aan de voet van de Mont Ventoux, aan de rand van het lieflijke provencaalse dorpje Mormoiron ontvangt Helena Jurriëns U in haar gastvrije chambre d'hôtes et maisons d'hôtes "Le Vent d'Etoile". Voor dekaleberg.nl schrijft zij een column over haar belevenissen.