ariane greep met cameraHé, ken je die al van die berg met die top? Je gaat naar boven en komt erachter dat daar de antwoorden niet zijn! Hoe vaak zullen mensen dat niet voelen. Ze beginnen ergens aan, stomen door, zwoegen, vechten, kijken alleen maar naar het einddoel. Naar dat diploma, dat artikel, die film... Weten waar je heen gaat is cruciaal, want als je een reis begint is het wel fijn te weten wanneer de reis klaar is. Maar... is de reis ooit klaar?

Ik wilde deze blog noemen: "Het einde is nabij", en nee, ik bedoel niet 21 december... Maar nu ik de film bijna kan vertonen en het spreekwoordelijke eind in zicht is, realiseer ik me dat er nooit een eind komt aan iets wat je doet. Dus, lieve mensen, het gaat om: de weg!
De hele weg, en niets anders dan de weg! De weg waarbij je zes of zeven jaren door een school zwerft en elk jaar iets anders meemaakt, zoals onze zoon nu nieuwe mensen leert kennen, nieuwe leraren en nieuwe stof. De weg dat je je laptop pakt en iets schrijft, zomaar, een stuk voor je nieuwe blog begint, de computer weglegt, gaat koken en eten, daarna weer verder zwoegt op de tekst, totdat je, nadat je het vaak hebt overgelezen, denkt, zo is het goed. Het is klaar. En de weg dat je een gevoel hebt, een idee, een ontmoeting, je bedenkt te gaan filmen, maar in godsnaam, hoe? 
Dat je iemand vindt die wel wil draaien, een engel, en samen begin je een avontuur, elk shot dat we maken, en later nog een engel die kan monteren, ellenlange discussies met hem over elke las in de montage. Die weg. DIE WEG! Als de muzikanten met muziek komen en zij denken dat het zus moet, en jij wilt het zo, en je praat erover en in de synchroniciteit van het moment en het samen maken wordt het nog beter. Dát is de weg.

Het enige wat telt is hoe je reist, niet waar je uitkomt.

De weg van iets afmaken voor een doel, een festival, en dan gaat het niet door, en realiseer je je dat dit ook weer een les is van de weg. Die weg, die godganse weg, waar je nu al járen op loopt, net als je leven... Dan komt er weer een engel, nu een grote man, een piraat met juwelen en een audio studio waar je alleen maar van kan dromen.
Hij voegt wind toe, soms koude wind, dan weer zachte wind, lente wind en herfst wind, 100 winden in een vakje, in de la van zijn computer... En dan is er ook een Franse stem.
Zij is nu óók de berg, de Franse Berg. En overal werken engelen koortstachtig aan de Franse teksten... vertalingen... van een taal waarbij ieder woord drie of meer betekenissen heeft... vive la France! Het zijn allemaal engelen op mijn pad, en zijn die er niet overal en altijd? En nee, nu niet alleen omdat het bijna Kerst is! Die engelen, lieve mensen, die zijn er altijd als je je weg loopt, overal. In een man die een klein film-kopieer bedrijf heeft en graag je dvd's wil maken, en een ander die een klein filmtheater runt en zegt: "We hebben straks de week van de Nederlandse film, daar past je film mooi in!".
Die mensen, die vliegen een stuk met je mee, zorgen dat je een bepaalde weg in gaat, en vliegen dan weer verder. Dat heb ik geleerd van deze film. Dat heeft de Ventoux mij geleerd. De weg, dat IS je leven. Je leven, dat is een weg. Lang of kort, ook dat kan je niet zeggen. Leeg. Of vol. Dat kan je wél zeggen.

Afwerking audio film Ventoux Scala ParadisiAfwerking audio film Ventoux Scala Paradisi

Deze volle beker stroomt bijna over. Begin 2013, dan gaan we haar laten zien. Wellicht ook op tv, nog niks geen zekerheid. Maar ook dat is geen einddoel. Want alle lessen voor mij zitten in de afgelopen jaren, die lessen heb ik al gehad. Het is niet de top die het belangrijskte is, maar de weg er naartoe. Dát is je leven. Dus wees geïnteresseerd in de reis, minder in de bestemming. Het leven is een weg die we bewandelen en die nergens naartoe leidt. Het enige wat telt is hoe je reist, niet waar je uitkomt.
Dank je wel, lieve Ventoux. Dank je wel. Ik moest de weg gaan om haar te vinden...

Bekijk hier de trailer van Mont Ventoux Scala Paradisi

Ariane Greep schrijft en maakt films. In 1999 fietste ze vanuit Malaucène naar de top om daar te trouwen met Bas Steman, die vanuit Bedoin gekomen was. Voor dekaleberg.nl schrijft zij over de totstandkoming van haar film over de Mont Ventoux.